THE SOLEMNITY OF ASCENSION

The Lord Goes.. To be.. To be with us forever!
13th May, 2018: 7th Sunday of Easter 
Acts 1:1-11; Eph 4: 1-13; Mk 16:15-20

Ascension. The Lord goes up, the Lord goes up to his Father, to the One who sent him, to the one who had given him a mission to accomplish! The Lord goes up, but has he accomplished?

The Lord goes up, with the PROMISE OF THE FATHER: I am going, but you remain! 

I am going says the Lord; but assures that he will not abandon us totally. The Lord will give us an helper who would fill us with the same passion and fire that was in the Son of God. The promise is so concrete and sure, that the next step depends on that. They would be told to do what they have to do. And then it happens...the promise of the Father, crying out to the apostles, to us: you are my beloved sons and daughters, today I have begotten you in my Son! It is the promise of the Father as we read in the Book of Joel (chapter 2) that the Father will fill us with the Spirit!

The Lord goes up, with a PARTING MESSAGE: I am going, You too go!

Go and be my witnesses! Go proclaim my message! Go continue my task! It is like the famous relay race! The Lord has done his rounds, and now the baton is in our hands. It depends on us to take it forward, says the Lord, as he gives his parting message to the Apostles. Go all over the world; Go to all people; Go to take my message!

The Lord goes up, into a PRESENCE BEYOND: I am going, but I am with your forever. 

This going of the Lord is not a going in the literal sense of the word, because if the Lord were to be gone, we would not exist. The Lord goes, to be with us ever more powerfully, ever more closely and ever more unceasingly. As the Lord promises, the Lord have overcome the World (Jn 16: 33). The Lord goes, precisely that he could be with us always and everywhere, till the end of times, as a conqueror, as the power that enlivens us, as a person who has gone before us showing us the way.

The Lord Goes... to be with us...forever, always and everywhere!

மே 12: யாருக்காக?

தந்தையிடமிருந்து, தந்தையாம் அவருக்காகவே!

12th May,  2018: Acts 18: 23-28; Jn 16: 23-28

அப்பொல்லோ, பிரிஸ்கில்லா, அக்கில்லா, பவுல் என அப்போஸ்தலர்கள் அணிவகுத்து நிற்கின்றார்கள் இன்றைய முதல் வாசகத்தில். இவர்கள் அனைவருமே இறைவனின் வார்த்தையையும், கிறிஸ்துவின் வாழ்க்கையையும் அனைத்து மக்களுக்கும் எடுத்துச்செல்ல வேண்டுமென  தங்களையே அற்பணித்து வாழ்ந்து வந்தவர்கள். அவர்களது வாழ்க்கைமுறையிலிருந்து நமக்கு ஒரு உந்துதல் தரப்படுகிறது. நானா நீயா யார் பெரியவர் என்றோ, சேவை புரிவதா பெறுவதா என்றோ, யார் யாருக்கு கற்று தவறுவது என்றோ எந்த 'தன்மையப்படுத்தும்' எண்ணங்கள் எதுவுமின்றி செயல்பட அவர்களால் எப்படி முடிந்தது?

இயேசுவும் நற்செய்தியில் தன்னையும் தன்  தந்தையையும் பற்றி நமக்கு கூறும் போது... அவர்களுக்கு இடையே உள்ள ஒற்றுமையையும் ஒருமைப்பாட்டையும் கோடிட்டு காட்டுகிறார். தந்தையிடமிருந்தே வந்தேன்,   தந்தையிடமே திரும்புகிறேன் என்று தன் வாழ்க்கையை  சுருங்கவிளக்கும் அவரது பாணியே அவரது சீடர்களிடமும் காணப்படுகிறது. 

இதையல்லவா பவுல் உண்டாலும் பருகினால் நாம் அவருக்காகவே செய்கிறோம் (1 கொரி 10:31) என்றும், நாம் வாழ்ந்தாலும் இறந்தாலும் அது அவருக்காகவே (உரோமை 14:8) என்றும் தெள்ளத்தெளிவாக எடுத்துக்கூறுகிறார்? இன்று கிறிஸ்தவ குடும்பங்களிலும், துறவற வாழ்விலும், மற்ற குழுக்களிலும், கிறிஸ்தவ சமூகத்திலும் பல பிரச்சனைகளின் அடிப்படை காரணத்தை ஆய்ந்தறிய முற்பட்டோமென்றால், நமக்கு விளங்குவது இந்த உண்மையாய் தான் இருக்கும்: நாம் யாருக்காக,  யாரால், எதற்காக, எதை நோக்கி வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம் என்ற தெளிவு நம்மிடம் இல்லாமல் போய்விடுகின்றது. 

நாம் தந்தையிடமிருந்தே  வந்தோம்,அவருக்காகவே வாழ்கிறோம், அவரை நோக்கியே பயணிக்கிறோம் என்று தெளிந்துவிட்டோமென்றால், தேவையற்ற தேடல்களும், மோதல்களும் அகன்றுவிடும்.                                                                                                                                                                                                  

                                                                                                                                                                                                   

It's all about God's ventures!

Saturday, 6th week in Eastertide

12th May,  2018: Acts 18: 23-28; Jn 16: 23-28

Apollos, Priscilla, Acquilla, Paul... there is a band of apostles, all working in the name of the Lord. Among themselves and when in company of others, they did not consider their ego as something inviolable. They were ready to give in, to be corrected and to be taught. We see this lived out beautifully in the first reading today.

Jesus in the Gospel too, offers himself and the Father as an example of living in union of spirit. They think alike, they plan alike and they form a worthy part of the salvific band of God. I have come from the Father and I leave to go to the Father, he declares. 

Just yesterday, I had the opportunity of discussing with another person about the various problems that we find reported about religious life today. We were sharing, if we go to find out the fundamental reason that underlies all problems there, it is simply this: we have forgotten we come from the Lord, we are called by the Lord, we are sent by the Lord, and as St. Paul says, whether we eat or drink we do it for the Lord (1 Cor 10:31); or whether we live or die, we do it for the Lord (Rom 14:8). Whether it is married life or religious life, whether we are young or old, whoever we are and whatever we do... we need to remember that we are sent by the Lord... with life and with a particular call. 

Are we conscious of the fact that we are living a life that is given by the Lord? Are we aware of the fact that all that we are involved in, our work and life, is towards a plan that God has in mind? Have we the readiness and will to be concerned about God's ventures!