உடனிருக்கும் இறைவன்

கண்டுகொள்வோம் கொண்டாடுவோம்

அக்டோபர் 2: யோபு 3:1-3,11-17,20-23; மத் 18:1-5,10

காவல் தூதர்களின் நினைவு என்பது இறைவனின் உடனிருப்பை காண, உணர, கொண்டாட ஒரு அழைப்பாகும். நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு தருணத்திலும் நம்மை இறைவன் காண்கிறார், காக்கிறார், கரம் பிடித்து வழிநடத்துகிறார். நம் இறைவன் இந்த உலகம் முடியும் மட்டும் நம்மை விட்டு விலகுவதுமில்லை, கை விடுவதுமில்லை என்று நமக்கு வாக்களித்த இறைவன், உடனிருக்கும் இறைவன், தொடர்ந்து வரும் இறைவன். 

நமது கத்தோலிக்க பாரம்பரியத்தில் நமக்கு கற்று தரப்படும் பாடங்களில் முதலானவைகளில் ஒன்று நமது காவல் தூதர்களை பற்றிய நம்பிக்கையாகும். தனிப்பட்ட முறையில் இது குறித்து நான் கேட்டபோதெல்லாம் எனக்குள்ளாக ஒரு குழந்தையை போன்ற மனநிலை உருவாவதை நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். உண்மை தான்... இந்த குழந்தையின் மனநிலை நம்மில் இல்லையென்றால், எப்போதும் உடன் இருக்கும் ஒருவரை தொல்லையாக, தொந்தரவாக, தடையாக தான் நாம் பாப்போம்! ஆனால் ஒரு குழந்தையாய் மாறிவிடும் போது அந்த உடனிருப்பிற்காக ஏங்குவோம், அந்த உடனிருப்பை முழுவதுமாக உணர்ந்து ஏற்றுக்கொள்வோம். இறைவனோடு நமக்குள்ள உறவும் இதை போன்றதே!

முதல் வாசகத்தில் யோபு தன் துயர் கண்டு வருந்தி புலம்புவதை நாம் கேட்கின்றோம்... ஆனால் வெகு விரைவில், தன் இறைவன் தன்னை கை விட்டுவிடவில்லை, தன்னிடமிருந்து வெகு தொலைவில் அவரில்லை, தன்னருகே தருணம் தப்பாமல் தன்னோடே இருந்திருக்கிறார் என்பதை அவர் புரிந்துகொள்வார். உடனிருக்கும் இறைவனை நாம் உடனே உணர்வதில்லை, நேரம் செல்லச்செல்லவே உணருகின்றோம். நம்மை சுற்றி நிகழ்வுகள் நடக்க நடக்க உடனிருக்கும் இறைவன் நமக்கு வெளிப்படுகின்றார். நம்மோடு உள்ள இறைவன் ஒவ்வொருவரோடும் இருக்கின்றார் என்பதையும் நாம் உணர வேண்டும் என்று இன்றைய நற்செய்தி நம்மை அழைக்கின்றது. யாரையும் எளிதில் எதற்காகவும் குறைத்து மதிப்பிட வேண்டாம் என்று இறைவன் நம்மை எச்சரிக்கிறார்.

நம் ஒவ்வொருவரோடும் உடனிருக்கிறார் இறைவன்! இந்த உடனிருக்கும் இறைவனையே நாம் இன்று சிறப்பிக்கின்றோம். அவரை கண்டுகொள்ளவும், கொண்டாடவும் நாம் அழைக்கப்பட்டுள்ளோம்... நம் வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு தருணமும், அவரை கண்டுகொள்வோம், கொண்டாடுவோம்!

Learning to See - Celebrating the Accompanying God!

Memoria of the Guardian Angels!

October 2, 2018: Job 3: 1-3, 11-17, 20-23; Mt 18: 1-5, 10

The memory of the Guardian Angels is an invitation to see, to see and perceive, to see and acknowledge, to see and experience the accompaniment of the Lord in a concrete manner. Every moment of our lives, we are being watched over and protected in love. We believe in an accompanying God, a God who has promised, never to leave us and to be with us till the end of this world. 

One of the earliest things we are taught as children is the presence and the guidance of the Guardian Angel. Somehow, personally, every time that I have heard of the guardian angels since childhood, I have felt a kind of childlike sentiment within me! It is not childish but childlike! Without a childlike simplicity, a constant presence of someone may look like an interference, an intrusion, a policing! But when we sport a disposition as that of a child, we will find ourselves longing for that presence, we will hang on every word from the Lord and remain faithful to the Lord in obedience.

The first reading presents Job crying out in pain, but soon he will realise that the Lord exists, and has always existed, right beside him! The fact is we become aware of it only progressively, we begin to believe in it as we experience things that happen around us. We learn to see, to see God present with us unceasingly. The Gospel instructs us against taking anyone for granted; because no one is alone! Every one is accompanied, by none less than our God. We celebrate today the accompanying God; may we grow to be more and more perceptive to the presence of God with us and see God accompanying us on our life journey.

TERESA OF CHILD JESUS: An Icon of Suffering with Sweetness!

Known as Teresa of Lisieux or simply as the Little Flower, St. Teresa is one of the most renowned saints of the 19th Century. She was born on 2nd January, 1873 to Louis and Zelie Martin, saintly parents both of whom wanted to be Religious but could not accomplish that will. But God willed that 5 of their children should be Religious because of their saintly upbringing. One Religious of the Order of Visitation and four others in the Carmelite Order.

Teresa Martin their 9th child was very special. She wanted to offer herself in totality to God following her others sisters, in the order of the Cloistered Carmelites. She wanted to join when she was just 14 but the rules did not permit her – she would not give up she appealed to the Bishop and later even to the Pope. She met Pope Leo XIII who recommended the case to the Superior of the Convent and left it to her discretion. And Teresa was admitted as an exception when she was just 15 years and the saintly girl excelled in her simple but profound love for the Lord. She experienced enormous suffering and difficulties, all with a sweetness in her heart.

In 1895 she offered herself as the sacrificial victim to the merciful love of God and the following year she was diagnosed with tuberculosis which brought an incredible amount of suffering to her which she took on herself as a sign of her love for the Lord. The sickness took her to her deathbed on 30th September, 1897. She was just 24. The little ways in which she remained so united in love of the Lord and the neighbour gained her the name ‘Little Saint of Simplicity’ and her life came to be known as ‘the Little Way’. When her body was exhumed in the year 1910, it seemed to have given out an extraordinary sweet fragrance, reminding us of the sweetness with which she accepted her sufferings.

Dear Young Friends,

– thinking of vocation and discernment today, how willing are you to offer yourself to the Lord?

– in your daily life, can you be simple, sweet and loving, after the Little Way taught by the Little Flower?

Published in Don Bosco Bullettin and www.indiancatholicmatters.org