மறதி என்னும் கொடுமை!

அக்டோபர் 11, 2018: கலா 3:1-5; லூக் 11: 5-13

மறதி என்பது ஒரு கொடுமையான நிலை... பைண்டிங் நீமோ மற்றும் பைண்டிங் டோரி என்ற அசைவூட்டு திரைப்படங்களை (அனிமேஷன் திரைப்படங்கள்) பார்த்தவர்களுக்கு அதில் வரும் டோரி என்னும் ஒரு பாத்திரம் நினைவிருக்கும். அது மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதால், அவ்வப்போது தன்னோடு இருப்பவர்களை பார்த்தே, நீ யார் என்று கேட்கும் வேடிக்கை தொடர்ந்து நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கும். வேடிக்கையாக இருந்தாலும் ஒரு கட்டத்திலே தானே யாரென்று தெரியாமல் தத்தளிக்கும் போது மறதியின் கொடுமை மிக தெளிவாக விளங்கும். 

மறதி என்பது மிக கொடுமையான, வருத்தத்திற்குரிய நிலைக்கு ஒருவரை அழைத்து செல்ல கூடியதாகும். இதை நான் கூறும் போதே, இன்று நற்செய்தியில் வரும் கதையில் அந்த நபர் தான் வருவதாக தன்  நண்பரிடம் கூற மறந்ததை குறித்தோ, தன் நண்பர் வருவார் என்பதை மறந்த அந்த விட்டுத்தலைவனை குறித்தோ நான் பேசவிருக்கிறேன் என்று நீங்கள் நினைத்தால் அது சரியல்ல. ஏனெனில், நாம் சிந்திக்கவேண்டியது, தங்கள் உண்மை அடையாளம் என்ன, தாங்கள் கேட்டு மனமாறிய நற்செய்தியென்ன என்பதை வெகு விரைவில் மறக்க நேர்ந்த கலாத்தியரை குறித்தே! இதனாலேயே அவர்களை கடுமையாய் சாடுகிறார் பவுலடிகளார். 

நாம் பல வேளைகளில் நமது உண்மை அடையாளத்தை வெகு எளிதில் மறந்து விடுகிறோம். உண்மையிலேயே நம்மை அழைத்த இறைவன், அவர் தந்த அழைப்பு, நாம் பெற்றுக்கொண்ட கொடைகள் இவற்றை எல்லாம் மறந்து, தான் என்ற அகந்தையிலும், சட்டம் சம்பிரதாயம் என்னும் போதையிலும், பெயர் புகழ் என்ற மடமையிலும் நம்மையே இழந்துவிடுகிறோம். இந்நிலையில், நமது உண்மை இலக்கு என்ன, நாம் சென்று சேர வேண்டிய இறைவன் எங்கே, நமக்கு தரப்பட்ட வாழ்முறை என்ன என்பதையெல்லாம் மறந்து நிற்கிறோம். இறைவனை கேட்கவோ, அவர் கதவை தட்டவோ, அவரது சித்தத்தை தேடவோ நமக்கு நினைவே வருவதில்லை.

ஆம், அகந்தை, தன்னலம், ஆன்மீகமற்ற நிலை இவற்றினால் நாம் இறைவனின் பிள்ளைகள், அவரது அன்பிலே வளர்ந்தவர்கள், அந்த அன்பை இவ்வுலகிற்கு அளிக்க அனுப்பப்பட்டவர்கள் என்பதே நமக்கு மறந்துவிடுகிறது... இது கொடுமையல்லவா!