MEET THE EMPATHISING LORD ON YOUR WAY

30th Sunday in Ordinary Time : 28th October,  2018

Jer 31: 7-9; Heb 5: 1-6; Mk 10: 46-52

"God"...How do you understand that term... the Almighty,  the Omnipotent,  the Mighty One? ... you are still short of arriving at the God whom Jesus introduced to us. In and through Jesus we have a God who is all these but more than all these,  a God who is close to us,  a Father who loves us,  a mother who cares for us,  a beloved who longs for us,  a friend who stays close to us and a SavIour who came down to save us... in short,  an Empathising God!

How do we understand an Empathising Lord? 

1. LIKE US

We have a Lord who is like us... like us in every way except in our sins. A Lord who came among us,  ate,  drank, laughed,  cried,  enjoyed, celebrated, loved, worked, faced hardships and temptations... He was like any of us,  just like us and therefore, when we suffer,  when we are troubled,  when we have problems and temptations,  the Lord perfectly knows what we are through. He is not someone who would judge us from afar or look down on our weaknesses but some one who would put His hands around our shoulders and comfort us, someone who would sit by our side and say, 'it's okay! I have been there too'! The second reading brings this out strongly.

The Synod that is just concluding today, the Synod of Bishops on Youth, Faith and Vocational Discernment is an expression of the Church, making present this aspect of God - the empathising God who understands, does not judge but empathises with the youth who form the most affected part of the humanity that is torn apart by the wiles of the world today!

2. LIKES US

We have a Lord who likes us... who loves us,  who feels for us,  who wishes that we were happy,  who wants to heal us,  who wants to give us all that we need,  who wants to walk us to prosperity and fullness,  who wants to give sight to us,  who wants to listen to us,  who wants to reach out to us! God, our Father and Mother, who spared no effort,  giving up even the only Son; the Son who keeps back nothing, not even his own life- his body and his blood;  the Spirit who comes down to dwell within us,  within our poor bodies,  in our lowly conditions,  in our daily toils. This is the Lord who loves us, likes us so much that he is ready to do any thing for our sake. In the first reading and the Gospel we have a exposition of the Lord who is merciful and kind,  who is in love with us. The Gospel in a special way speaks of a Lord who listens to a lone cry amidst the large crowd, and has mercy on that person and heals the person in love!

This is precisely what Pope Francis wants the entire humanity to understand about God and about being Godly - God is merciful; God is abundant Mercy; being Godly is to first recognise the mercy of God and to live the same mercy with each other. God is not about keeping a distance or going about with impregnable securities and safeguards. God is with us and God connects with us all the time, because God loves us!

3. LIKENS US 

The Lord who came down to be like us,  the Lord who dies to show how much he likes us,  does not stop with that... God wants to liken us to Godself. The first and the second readings present to us a God who wants to make us God's sons and daughters,  God's children, God's beloved ones,  God's favourites. God invites us constantly towards this fullness of becoming God's own. We become God's own by opening our eyes of faith. We become God's own by crying out with faith. We become God's own by trusting in faith that God can do and will do everything for us! Thus becoming God's children we will be with God, close to God and like God,  for we will see God face to face,  as says St. Paul.

All that we need to do is cry out from our hearts to God, and not bother about the crowd and the noise around, because the Lord shall single out our cry! And what a privileged moment it shall be when we hear the Lord tell us today: "Your faith has made you whole! Go in peace!" 

Let us never forget the great truth that we have an Empathising Lord who chose to be like us, who likes us and who longs to liken us to Himself. Let us be prepared to meet this Lord on the roads of our daily life!

முதிர்ச்சி நோக்கி பயணிக்க

அக்டோபர் 27, 2018: எபேசியர் 4: 7-16; லூக்கா 13: 1-9

தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருக்கும் கத்தோலிக்கருக்கும் கத்தோலிக்கரல்லாத கிறிஸ்தவருக்கும் இடையேயான சண்டைக்கும் சச்சரவுக்கும் தீனி போடக்கூடிய ஒரு பகுதி இன்றைய முதல் வாசகம்! ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து தந்திரமென்றும், சூழ்ச்சியென்றும், தவறுக்கு வழிநடத்தும் ஏமாற்று போதனை என்றும் தூற்றி கொண்டிருக்கும் சிறுபிள்ளைத்தனம் தொடர்ந்து வந்து கொண்டுதானே இருக்கிறது? ஆனால் இன்று நம்மை முதிர்ச்சியை நோக்கி பயணிக்க அழைக்கிறார் பவுலடிகளார். கிறிஸ்துவுக்கு உரிய நிறைவை நோக்கி வளர நம்மை அழைக்கிறார்.  கிறிஸ்துவுக்குரிய நிறைவு என்பது, உண்மையும் அன்புமே என்று நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது இன்றைய வார்த்தை. 

உண்மை என்பது இருப்பது... அதை யாராலும் கற்பனையிலும் தன் திறமையிலும் வளர்த்திட முடியாது, இருப்பதை மூடி மறைக்கவும் முடியாது. தாமாக உருவாக்கினால், எனது மனசாட்சியே எனக்கு அதை உணர்த்திவிடும்; உள்ளதை எவ்வளவு தான் மறைத்தாலும் அது இல்லாமல் போய்விடாது! நாம் உண்மையை உணர்ந்து ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவர்களாய் வளர்வதே நலம். 

அன்பு என்பது கடவுளின் உருவம்... அந்த உருவிலே தான் நாம் படைக்கப்பட்டிருக்கிறோம், அந்த அன்பே நம்மை கடவுளின் பிள்ளைகளாக்குகிறது. அன்பே அடிப்படை உண்மை, எல்லா உண்மைக்கும் ஊற்று அதுவே. அன்பிலே வளர்வோம், அன்பிலே  முதிர்ச்சி அடைவோம். இறைவன் மீதான அன்பிலே, நம் சகோதர சகோதரிகள் மீதான அன்பினிலே வளர உண்மையான முயற்சியெடுப்போம். 

இன்னும் எத்தனை நாட்கள் தான் ஒருவரை ஒருவர் இழிவுபடுத்தி பேசிக்கொண்டு, இறைவனின் ஒரே உடலை துண்டு துண்டாக கூறுபோடப் போகிறோம்? இன்னும் எவ்வளவு காலம் தான் அடுத்தவரின் அழிவில் இன்பம் காண போகிறோம்? இன்னும் ஒருவரை ஒருவர் தீர்ப்பிட்டு, அடுத்தவர் வீழ்ந்தால் மகிழ்ச்சிகொண்டு, அடுத்தவரை பகைவராகவே கருதிக்கொண்டு  வாழ்வது சரியாகுமா? கிறிஸ்துவுக்கு உரியதாகுமா?  

வளருவோம்! முதிர்ச்சியை நோக்கி, கிறிஸ்துவின் நிறைவை நோக்கி, உண்மையை, அன்பை நோக்கி வளர்வோம், கணி தருவோம், இறைவனுக்குரியவர்களாவோம்!

Let us Grow Up!

Saturday, 29th week in Ordinary time

October 27, 2018: Ephesians 4: 7-16; Luke 13: 1-9

The first reading today would lend itself so well for an interdenominational war and a catholics-protestants feud, one calling the other a human trickery and deceptive scheming. Let us grow up dear friends! St. Paul challenges us to grow into the full stature of Christ and that is nothing but truth and love. 

Truth is what is - it is neither cooked up nor covered up! When something is imagined and feigned, it actually doesn't exist; and the one who has cooked it up knows it pretty well. He or she stands convicted by his or her own conscience! What is, is is. Even if it is covered up, it never ceases to exist. We better grow up to accept it.

Love is what God is - and that is where we come from and that is what we are made of. It is the ultimate of all truths. Let us grow in love, love for God, love for each other, a patient acceptance of each other and loving fellowship of brothers and sisters. 

How long would we go on calling each other names, breaking the Body of Christ into non negotiable bits and pieces? How long will we curse each other and rejoice in the fall of the other? How long will you judge each other and eagerly await, if not actively work for, the destruction of the other? If we go on like this, Jesus says that twice in the Gospel today: 'you will all perish!' 

It is high time we realise our call to grow up and bear fruit. God has given us enough and more chances. Let us equip ourselves, not with offences and defences, but with arms of love and feet of generosity. Let us prune our ego and till our arid hearts. Let us sow seeds of love and reap the fruit of brotherhood and sisterhood. 

Love is our identity and nothing else is: by this they will know that you are my disciples, by the love that you have for one another (Jn 13:35). There can be no worse scandal than a divided Church and of course, there can be no better proclamation of the Gospel than a loving and united community of faithful, who live together as brothers and sisters, one in the Lord and in the Spirit!

The sign of being ONE

Friday, 29th week in Ordinary Time

October 26, 2018: Ephesians 4:1-6; Luke 12: 54-59

Looking at the situation around filled so much with hatred and violence, vengeance and treachery, gruesome competition and heartless development... should we not easily decipher what our call is as people of God? If we add to the number of those who perpetrate such a situation or even if we remain silent without questioning their logic, we are 'hypocrites' as Jesus calls today! 

At times it is pathetic looking at some discussions in the social network fora like the Facebook for example. I am only reminded of the fact that we can arouse a person who is sleeping, but not the one who pretends to be sleeping! It is true: for most of the problems today, it is not that we do not have a solution; actually, we do not want to arrive at it. 

Jesus gives his piece of mind to the pharisees and scribes, because he finds in them the hypocrisy of not choosing things that were so obviously towards the right. Its like these people on the social networks who, in spite of knowing who is at fault, keep making a hue and cry about things that are just opposed to truth merely because of their allegiances! The problems in the world are due to the lack of oneness of vision that afflicts us... each one with a selfish agenda, or groups with unfounded prejudices, classes with insensitive urge for advancement, persons with inhuman tendencies of manipulation and exploitation...these are persons who could not care less about the golden rule. They have a set of rules for themselves and a completely different one for others. These are people filled with discrepancies and disparities, and will be the least likely to enter the Reign of God. Are we in any chance among those in that list? 

We are challenged to stand up to the situation and give the world a sign that we can be ONE, One people, One heart, One mind, One society, One humanity, One family...united by the ONE LORD. In our own simple ways we are called to bear witness to this fact, beginning from our interior mentality and the inner circle of the family.

ஒரே மனம் ஒரே இனமென ...

அக்டோபர் 26, 2018: எபேசியர் 4: 1-6; லூக்கா 12: 54-59

இன்றைய சூழலில் நாம் எங்கு பார்த்தாலும் போட்டியும் பொறாமையம், பழிவாங்கும் நோக்கும் குழி பறித்திடும் எண்ணமும் தான் அதிகமாய் காணப்படுகிறது. இத்தகைய உலகத்தில் இறைவனின் மக்கள் என்று தங்களையே அழைத்துக்கொள்வோரின் நிலைப்பாடும் வாழ்க்கை முறையும் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பது நாமறிந்ததே. இந்த உலகில் உள்ள பிரச்சனைகளோடு நாமும் ஒரு பிரச்சனையை சேர்த்து உருவாக்குபவர்களாகவோ, இருக்கும் பிரச்சனைகளுக்கும் நமக்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லாதது போல் செல்பவர்களாகவும் நாம் இருந்தோமெனில், 'வெளிவேடக்காரர்களே' என்று கிறிஸ்து சாடும் அந்த வார்த்தைகள் நமக்கும் சால பொருந்தும். 

சில நேரங்களில் முகநூல் போன்ற சமூக வலைத்தளங்களில் சில உரையாடல்களை காணும் போது, ஒரு சிலரின் வாக்குவாதங்கள் நமக்கு ஒரு கூற்றை மிக தெளிவாக உணர்த்துகிறது - நாம் உறங்குபவர்களை எழுப்பிவிடலாம், உறங்குவதை போல் நடிப்பவர்களை எழுப்பவே முடியாது. தங்களை சுற்றி நடப்பதற்கு காரணமும் அதன் தீர்வும் என்னவென்று மிகத்தெளிவாக தெரிந்தும், தங்களுக்கு பிடித்தவர்கள், "தங்கள் ஆட்கள்" என்ற சில காரணங்களால் இதை உணராதவாரே பேசிக்கொண்டு இருப்பார்கள்.

இன்று நற்செய்தியில் கிறிஸ்து பரிசேயர்களை வெகுவாய் கடிந்துகொள்கிறார், காரணம் அவர்கள் சரியானது எது என்று அத்தனை தெளிவாய் அறிந்திருந்தும் அதை தேர்ந்துகொள்ளாமல் இருந்தததே. நாம் மேல்கூறிய அந்த முகநூல் நண்பர்களை போல! இன்று உலகிலும் நம் நாடுகளிலும் நமது சமுதாயத்திலும் உள்ள பிரச்சனைகளில் பெரும்பான்மை, ஒற்றுமையின்மை என்ற கோணத்திலே காணும்போது நமக்கு இன்னும் தெளிவாய் விளங்கும். தன்னலமிக்க சிந்தனைகள், அடுத்தவரை குறித்த முற்சாய்வு எண்ணங்கள், முன்னேற்றம் என்ற ஒரு நிலைக்காக எதையும் யாரையும் தியாகம் செய்யும் மனநிலை, அடுத்தவரை ஏமாற்றவும் பயன்படுத்தவும் அவர்களிடமிருந்து முடிந்தவரை சுரண்டிடவும் தயாராக இருக்கும் இழிநிலை... இவை எல்லாமே வெளிவேடக்காரர்களின் அடையாளம் தான். தமக்கென்று ஒரு சட்டம் அடுத்தவருக்கோ வேறு சட்டம் என்று வேடமிட்டு வாழ்பவர்கள் இவர்கள். இறையாட்சியில் இவர்கள் நுழைவதென்பது எத்தனை அரிது. இவர்களை தீர்ப்பிடுவதற்கு முன், ஒருவேளை நானும் இந்த வரிசையில் இருக்கிறேனா என்று என்னையே நான் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்.

விழித்துகொள்வோம், அழைப்பை உணர்வோம், ஒருமனப்படுவோம், ஒரு மக்களாய், ஒரே உள்ளம், ஒரே மனம், ஒரே இனம், ஒரே மனிதம், என்று ஒரே இறைவனால் இணைக்கப்பட்டவர்களாவோம்; இந்த உலகிற்கு அன்பினால் பாடம் புகட்டுவோம், சாட்சியமாவோம். நம் ஆழ்மன சிந்தனைகளிலிருந்து இந்த மாற்றத்தை தொடங்குவோம்.

இறைவனின் அன்பு: பற்றியெரிகிறது, பிரித்துக்காட்டுகிறது!

அக்டோபர் 25, 2018: எபேசியர் 3: 14-21; லூக்கா 12: 49-53

நாம் இறைவனின் பிள்ளைகள், அவரது மக்கள்! அன்பே உருவாய், அன்பிற்கெல்லாம் ஊற்றாய் இருக்கும் இறைவனின் உருவை தாங்கிட அவரால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள் நாம், அவரது அடையாளத்தை நம்மில் கொண்டு வாழ்பவர்கள்! தன் அன்பை கடவுள் நம் உள்ளத்திலே நிரம்ப செய்திருக்கிறார், நிறைவாய் பொழிந்திருக்கிறார். இந்த அன்பு நம் உள்ளத்திலே அவரது கொடையாகவும் அதே நேரத்தில் அவரது அடையாளமாகவும் பொழியப்பட்டுள்ளது என்பதை நாம் உணரவேண்டும். 

இறைவனின் ஆவி எனக்குள் வாழுகிறார் என்பதன் முதன்மையான அடையாளமே இந்த அன்பு தான். என்னை இறைவனின் பிள்ளையாக, கிறிஸ்துவின் சீடனாக சீடத்தியாக, தூய ஆவியின் ஆலயமாக பிரித்து காட்டுவதும் இந்த அன்பே! இரவையும் பகலையும் ஒளி பிரித்துக்காட்டுவது போல இறைவனுக்குரியவர்களையும் மற்றவர்களையும் பிரித்துக்காட்டுவது அன்பே. ஆகையால் தான் கிறிஸ்து இன்று பிரிவினையை குறித்து பேசுகிறார். போட்டியாலும் பொறாமையாலும் நாம் நம்மையே பிரித்துக்கொள்ளும் பிரிவினை அல்ல, மாறாக, அன்பினால், அன்பின் அடையாளத்தால் பிரித்து காட்டப்படும் உண்மையை குறித்து நம்மிடம் பேசுகிறார். 

இறைவனின் அன்பு உடையவர்கள், அந்த அன்பின்றி வாழ்பவர்கள் என்று நாம் பிரித்து காட்டப்படுகிறோம்! உண்மையிலேயே இறைவனின் மக்கள் இந்த அன்பை உடையவர்களாக அடையாளப்படுத்தப் படுவார்கள். இறைவனின் அன்பு எதையும் எதிர்பாராத அன்பு! திரும்ப கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்போ, இன்பம் அளிக்கும் என்ற ஆவலோ, எனக்கு நன்மையாய் அமையும் என்ற எண்ணமோ எதுவுமின்றி செய்யப்படுவதே உண்மை அன்பு! இந்த அன்பு, இறைவனின் இந்த அன்பு, நம்மில் இருந்துவிட்டால் நாம் மகிழ்ச்சியாய் இருப்போம் என்று தவறாக எண்ணிவிட கூடாது. ஏனெனில் இந்த அன்பு இருப்பவர்களாய்  நாம் இருக்கும் போது நாம் ஏமாற்றப்படுவோம், ஏளனப்படுத்தப்படுவோம், ஏறி மிதிக்கப்படுவோம்... இருப்பினும் நிலையாய் நிற்பவரே இறுதி வாகையை சூடுவர் (காண்க - யாகப்பர் 1:12). 

God's love: the fire and the division

Thursday, 29th week in Ordinary Time

Eph 3:14-21; Lk 12:49-53

We are children of one God, our Father and Mother, the Love sublime... the source of all love from whom we all receive our identity.  God has poured this love into our hearts both as a gift and a sign! 

Love is the sign of the presence of the Spirit, the Spirit who proceeds from the communion of the Father and the Son, the Spirit who marks us out to be the chosen children of God! Whether we accept it or not, whether we realise it or not, whether we respond to it or not, God's love surrounds us and burns for us!

Though this love is so unconditional, limitless and gratuitous, we cannot experience it unless we deliberately choose to and wholeheartedly wish to! This is the quality of love that the world has to learn today - while every one who claims to be loving someone seems to love for the sake of its returns, for some reason or the other, for one's own happiness in one way or the other. But God loves, without any expectation! We need to love God in return not because God needs our love, but unless we do that we cannot fully experience for ourselves the immense love of God. Once I truly experience this love, the gift turns into a sign, a mark of being filled with the Spirit, symbolised as fire by Jesus... the sign that we live for the Lord in union with each other not in competition with each other.  

The division arises out of this sign: those who possess and manifest this sign and those who do not - the sign of God's love, God's singular love, God's genuine love, God's love that unites us all into one Body, the children of God, the people of God. And let us not be deceived thinking, those who manifest this sign will prosper and glow. No, those who manifest this sign will be persecuted and taken for granted, insulted and thrown stone upon, but those who persevere till the end will receive the crown (see James 1:12).

மீட்பளிக்கும் ஊற்றுக்களை கண்டுகொள்வோம்

அக்டோபர் 24, 2018: எபேசியர் 3:2-12; லூக்கா 12:39-48

ஓரிரு வாரங்களுக்கு முன் பரவலாக்கப்பட்ட ஒரு காணொளியை காண நேர்ந்தது. காவி உடுத்திய எல்லாம் அறிந்த ஒரு மேதாவி அதிலே பேசிக்கொண்டிருந்தார், "இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக இயேசு இன்றைக்கு வருவார் நாளைக்கு வருவார் என்று பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள், அவரோ வந்தப்பாடில்லை. அவர் வரமாட்டார். இயேசுவோ, முகமதுவோ, யகோவாவோ,  யாரும் வரப்போவதில்லை!" என்று ஏளனம் பேசிக் கொண்டிருந்தார். இவரை போன்ற அறிவு ஜீவிகளுக்கு எங்கே தெரியப்போகிறது, கிறிஸ்து எங்கிருந்தோ வர வேண்டிய அவசியம் இல்லை... அவர் இங்கு தான் நம் மத்தியிலே வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்று! எனினும் இவர்களை சொல்லி குற்றமில்லை, இவர்களுக்கு பாடம் எடுப்பவர்களே நம்மவர்கள் தானே! விவிலியத்தை மறைக்கப்பட்ட ரகசியங்கள் அடங்கிய மந்திர புத்தகம் போலவும், தங்கள் விரிவுரைகளெல்லாம் குறி சொல்லும் ஜோதிடங்கள் போலவும், ஜாலங்கள் காட்டிவரும் நம் சகோதர சகோதரிகள் தானே இதையெல்லாம் எடுத்து கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்! 

இது போன்றவர்களையே இன்று கிறிஸ்து சாடுகின்றார். இறுதி தீர்வை என்பது எப்போது, எப்படி வந்தால் உனக்கென்ன, உன் வாழ்வின் அழைப்பு என்னவென்று உனக்கு தெரியுமல்லவா? அதன்படி வாழ்வதை தவிர உனக்கு மீட்பளிக்க கூடியது எது? நேரமும் காலமும் அறிவது நமக்கு உரியது அன்று (திருத்தூதர் பணிகள் 1: 7), ஆனால் தூய ஆவியால் உந்தப்பட்டு, நமது வாழ்வில் இறைவன் நம்மிடமிருந்து என்ன எதிர்பார்க்கிறார் என்பதை உள்ளார உணர்ந்து அதன்படி வாழ்வதே மீட்புக்குரிய பாதையாகும். 

மீட்பளிக்கும் ஊற்று, வாழ்வளிக்கும் ஊற்று (யோவான் 7:37-39) நமக்குள்ளிருந்தல்லவா பிறப்பெடுக்கின்றன! நம்மை சரியான வழியில் வழிநடத்தும், நமக்குள்ளே உறையும் தூய ஆவியானவரே அது! நமக்குள் இருந்து நம்மை வழிநடத்தும் இந்த மீட்பின் ஊற்றுக்களை கண்டுகொள்வோம்! நிறைவு காண்போம்! 

Recognising the wells of Salvation

Wednesday, 29th Week in Ordinary time 

October 24, 2018: Ephesians 3: 2-12; Luke 12: 39-48

Jesus continues his instruction as to how we need to be prepared for that hour of reckoning at any point of time in our life. In fact Jesus is ridiculing all the funny discussions and calculations about when that hour will come - some self proclaimed eschatological quacks make much ado of the end and its timings and miss the entire point that Jesus is driving home here.  Picking the cue from them, there are those who speak as if they know everything under the sun, or even above it! 

Recently, I happened to waste my time on a video circulated of a saffron clad pantomath saying, "they have been claiming for the past 2000 years that Christ will come today and tomorrow, but he has not come! Neither Christ or Mohammad or Jehovah will ever come!" The simpleton just did not realise, Christ is here, right here living amidst us and he need not come from elsewhere! Christ is a mystery and no one can understand it; one can only experience or live that mystery!

So, do not look at the Second Coming as a day or as a moment when everything will come to a stand still and there will be an UFO coming down from the sky... give up on that crap! And thinking of the time and the hour and predicting it with such precisions... let us grow up, please! 

No matter when and where,  you know what to do and why to do it. Take care how you do it - not seeking human attention but going by merely God's approval. The wells of Salvation are within you! The Lord has placed God's word and God's law within you. You know it when it is right and you see it when it is wrong. You don't need an external apparatus for this recognition. The internal system of convictions and criteria that makes me draw inspiration and direction from within me... doing nothing but good, speaking nothing but good,  thinking nothing but good, no matter how unlikely the returns are, or what the consequences would be. These are the wells of salvation - we better begin to recognise them within us and live our life in grace! 

The Fear of Examinations ?!?

Tuesday, 29th week in Ordinary time

October 23, 2018: Eph 2:12-22; Lk 12: 35-38

All of us have had, or have still, a fear of examinations! And the usual remedy proposed by teachers is, learn your subjects on a daily basis, revise your classes everyday and when the exams come you will be better prepared. The point is, examinations are not something for which we need to prepare, they are just an end of a process of learning. At times when we do not have the right study attitudes, the exams become a separate entity and a great hurdle to be crossed and not merely a formality to be undergone. Now, that was not for a Study-skill session...but to bring out the crux of today's message.

Yesterday we reflected upon the free and precious gift of life that we have been presented with by the Lord. Today, the Word reminds us of another gift and that is, our Identity! The Lord has chosen us and given us an identity that is entirely a grace: the identity of being the people of God, of being the offsprings of God, of being God's beloved children. 

When we are conscious of the identity that we possess as children of God, on a daily basis and conduct our affairs accordingly, we would not need to prepare, or be afraid of, or fret about what is called the judgment moment! In fact every choice that we make is a judgement we bring on ourselves... whether it is monitored or not; when I know that I am a child of God, that I am a son or daughter of God and I live, believe and behave worthy of that identity, why should I fear and what should I fear? 

It is like the Master who was asked as he was having his cup of tea, 'what would you do, if the world ends this moment?' The Master said: "I will continue having my tea." Yes... live on... live everyday... live to the full... live your identity and you shall have fear of no examination whatsoever!