The Devastation Notwithstanding

Saturday, 12th week in Ordinary Time

Memory of the First Martyrs of Rome
June 30, 2018: Lam 2: 2, 10-14, 18-19; Mt 8: 5-17

Destruction, devastation, desecration, disease and death bed...these are the situations elaborated in the Word today, but alongside there is an insistence on mercy, healing, forgiveness, faith and trust and above all the immeasurable love of God which takes our sickness to a glorious end! 

This is what we need to keep in our mind- all the possible devastation notwithstanding, the Lord is with us, for us and the Lord loves us. What can separate us from the love of God, St Paul would question in his letter to the Romans (8:38,39). Nothing can separate us from the Love of God that is poured on us through Jesus Christ, nothing except our own obstinacy! 

The day after the feast of Sts. Peter and Paul , we remember all the first martyrs of Rome, that is, the hundreds or even thousands who were killed because they professed their faith in Christ, as the Son of God. The Roman catacombs stand witness to this historical facts even today. Nothing could separate them from the love of Christ - neither suffering, nor starvation, nor threats, nor persecution, nor the fear of death - nothing could separate them. They gave their lives for their faith, because they truly understood how much Christ loved them.

We are called to believe beyond doubt today that nothing, absolutely nothing can separate us from the Love of God that is poured into our hearts through Jesus Christ, nothing except our own obstinacy! Let us beware!

Peter, Paul and Francis

Solemnity of Sts. Peter and Paul: 29th June, 2018

Why is this twinning...Peter and Paul? Because they were two solid pillars of reference in the early Christian Community. The Tradition of Papacy is a combination of both these apostles: Peter referring to the governance and Paul referring to the doctrines! Both of these are equally important as roles of the Holy Father. This is the reason, this day is celebrated in many places as the "Pope's Day"

It is a day to celebrate the great God-given gift of Pope Francis! We are aware of the numerous forces that are up in arms against the present Holy Father many from the other denominations and some even from within the Catholic Church. But at a closer study and understanding it is easy for one to realise the amount of good that the present Holy Father is doing to the Church and to the world in the name of the Church.

Pope Francis seems a beautiful combination of Peter and Paul - making his mark in the governance of the Universal Church and bringing the deep doctrines to make sense of the ordinary day to day experiences. Today, let us keep the Holy Father in our special prayers!

There is one thing told of these two apostles in the readings today. They were called, and given a specific task and the Lord constantly protected them and rescued them when they were ready to give up anything, including their very lives, for the sake of the task entrusted to them. 

You shall be the rock... you shall be my instrument to take my name to the gentiles... these were the words with which the Lord invited them and in similar terms we are invited too, with a specific task, with hurdles and burdens yes, but the Lord is there all the way. 

Let us resolve to become aware of the special and unique call that the Lord has placed within each of us! 

Divine Design - Part of it or Apart from it?

Thursday, 12th week in Ordinary time

June 28, 2018: 2 Kgs 24: 8-17; Mt 7: 21-29

Prophecies, prodigies, spectacles or splendid preaching... nothing can replace doing what God really wants of me. The fundamental attitude required of me here and now, is the clarity that it is not my enterprise, but God's Will that will finally work and that it is the only thing that can give me a sense of true meaning and satisfaction.

The first reading presents to us an experience that is called the Watershed of the History of Israel...the Babylonian Exile! The people went through a tough period in their life... so many out of their homeland and others separated from their dear ones, the artisans and all other capable people in a strange land, while the rest languished in slavery in their own land with a king appointed by a foreigner. The people go back in time, analyse what had gone by and find their own reasoning and in that reasoning they have a lesson to give us: when we do not regard the will of God, when we are so occupied with our plans and projects that we forget the One who is the greatest of all Master Craftsmen, when we do not really pay attention to discerning the signs of the times that manifest God's will to us at an appointed time, we are planning our own ruin. 

We have no dearth of examples today: the unbalanced scientific advancements, the ecological crisis, the insensitive economic growth, the rising political and social unrest...all these are candid instances of disregard of the Divine design.

Accepting the primacy of God within the universe, submitting to the mystery that forms part of the Divine Design, a respectful approach to advancement with a mind of discernment and a holistic spirituality... these are the needs of the hour in today's world. Personally, it requires that each of us develops a personal rapport with the Lord who is the author of the Divine Design, that we may live our life listening to the Lord's Word and carryout to the details the holy and eternal will of God for each of us and for the entire humanity!

Living our life from the Core of our Being

Wednesday, 12th week in Ordinary time

June 27, 2018: 2 Kgs 22: 8-13, 23: 1-3; Mt 7: 15-20

By the fruits will the trees be known; by our actions will we be known! Let your actions speak for what you believe and stand witness for what you say! That was not merely the way that Jesus taught, but it was the way Jesus lived. He had no dichotomy of words and deeds, of beliefs and expressions, or of principles and priorities. He himself was able to say, even if you don't believe in me, believe in my works (cf. Jn 10:38). This was possible because Jesus lived his life from the core of his being. 

In the core of his being he knew how he and the Father were united in their vision and their mission. Hence, living from that core of his being he was able to live a life that was absolutely divine amidst all challenges. He dared even say, 'The Father and I are one' (Jn 10:30). 

The first reading has a wonderful symbolism to offer us, in this regard: we too possess what it takes to live such a life as that of Jesus! We have to go to the core of our being, unearth the image and likeness of God that we possess at the core, and bring it to the fore, proclaiming it to the world and installing it on a pedestal from where it rules our life and shines and glows for the others! 

Living our lives from the core of our being: that is the key! As St. Augustine would often say, 'an unreflected life is a wasted life'. Let us accept today the invitation to journey to the core of our being, and begin to live our life from there, bearing fruits worthy of the One who has created, called and commissioned us!

ஜூன் 27: மூலக்கருவிலிருந்து வாழ்ந்திட முற்படு

உன் மூலம், உன் கரு, உன் உரு, உன் பலம் - அறிவாயா?

2 அரசர் 22: 8-13, 23: 1-3; மத் 7: 15-20

கனிகளிலிருந்தே மரத்தை அடையாளம் காண முடியும்... இலையும் பூவும் காயும் கூட கனிகளே, நாம் காணும் மரத்தின் குணத்தை பொருத்து! மகிழம் மரத்தில் யாரும் மாம்பழம் தேடுவதில்லை. வேங்கை மரத்திடம் யாரும் மயக்கும் வாசம் கொண்ட மலர்கள் கேட்பதில்லை. நமது வாழ்வின் உண்மை பயனும், முழு பொருளும் நமக்கும் உலகிற்கும் விளங்க வேண்டும் என்றால் அது நமது சொல்லிலும், செயலிலும், நமது வாழ்வின் முறையிலும் வெளிப்படவேண்டும். அதற்கு நாம் முதலில் நமது மூலத்தையும், கருவையும், நமது உருவையும், பலத்தையும் உணர்ந்திருக்க வேண்டும்! ஆகையால் தான் கிறிஸ்து 'என்னை நீங்கள் நம்பாவிட்டாலும், என் செயல்களையாவது நம்புங்கள்' (யோ 10:38) என்றார். இது கிறிஸ்துவால் முடிந்தது ஏனெனில் அவர் தனது மூலக்கருவிலிருந்தே தனது வாழ்வை வாழ்ந்தார்! 

தனது மூலம், தனது மையம், தனது வாழ்வின் உட்கரு இவற்றை ஆழமாய் உணர்ந்திருந்தார் கிறிஸ்து. அந்த உள்ளார்ந்த நிலையில் தனக்கும் தன் தந்தைக்கும் இருந்த பிரிக்க முடியாத உறவை உணர்ந்தார், நம்பினார், அதையே தன் வாழ்வாக்கினார். அதனால் தான் அவரது வாழ்வே ஒரு மாபெரும் வெளிப்பாடாய், மகிமை நிறைந்த அனுபவமாய் மாறியது. 'நானும் என் தந்தையும் ஒன்றே' (யோ 10:30) என்று கூறுமளவுக்கு அவருக்கு துணிச்சல் இருந்தது.

இன்றைய முதல் வாசகம் அழகானதொரு அடையாள நிகழ்வை நமக்கு தருகிறது... கிறிஸ்துவை போன்றே நமது மூலக்கருவிலிருந்து வாழ்வதற்கான திறன் நமது உள்ளத்தின் ஆழத்தில் நமக்கு தரப்பட்டுள்ளது - நாம் இறைவனின் உருவிலும் சாயலிலும் படைக்கப்பட்டவர்கள் அல்லவா? ஆனால் அந்த ஆழத்திற்கு, அந்த மூலத்திற்கு நாம் சென்று அதை அகழ்வாராய்ந்து வெளிக்கொணர வேண்டும், உலகிற்கு வெளிப்படுத்திட வேண்டும், நமது வாழ்விற்கு வழிகாட்டியாக்கிட வேண்டும், அடுத்தவரின் வாழ்விற்கு விளக்காக்கிட வேண்டும். 

மூலக்கருவிலிருந்து நம் வாழ்வை வாழ்வது என்பது நமது உண்மையான மூலம், கரு , உரு, பலம் அறிந்து வாழ்வதாகும். நமது மூலம் இறைவன், நமது கரு இறைவார்த்தை, நமது உரு தூய ஆவி, நமது பலம் இறைவனோடு நமக்குள்ள உறவு... இவற்றை உணர்ந்து வாழ்ந்திட முற்படுவோம்!

ஜூன் 26: குறுகிய வாயில் ஆன்மிகம்

கண்டறிவோர் சிலர், தேர்ந்துகொள்வோர் வெகு சிலரே! 

2 அரசர் 19: 9-11,14-21,31-36; மத் 7: 6, 12-14

வாழ்வில் நெருக்கடி மிகுந்த சூழல்கள் வரும் போது, இதற்கு மேல் என்னால் சமாளிக்க முடியாது என்ற நிலை ஏற்படும் போது நாம் அனைவருமே கேள்வி: எங்கே அந்த கடவுள்? கடவுளே என்று ஒருவர் கதறுகிறார் என்றால் அவர் தன் ஆற்றலின் விளிம்புக்கு வந்துவிட்டார் என்று உலகம் அறிந்து கொள்கிறது... அல்லது, தனது ஆற்றலின்  விளிம்புக்கு வரும்போது தான் கடவுளை அணுக வேண்டும் என்று இந்த உலகம் கற்பிக்கின்றது. இன்று நாம் முதல் வாசகத்தில் காணும் நிலையும் அதுவே. அதுவரை இறைவாக்கினரும், இறைவாக்கும் பலமுறை அவர்களை தொடர்ந்து எச்சரித்திருந்தாலும், தங்கள் மனம் போன போக்கில் வாழ்ந்த மக்களுக்கு ஒரு பெரும் நெருக்கடி என்று வந்ததும், மக்களும், மக்கள் பிரதிநிதியாயிருந்த அரசனும் கடவுளிடம் கூக்குரலிடுகின்றனர். 

நம்மை பார்த்து இன்றைய வார்த்தை கேட்கும் கேள்வி இதுவே: வாழ்வில் நெருக்கடியோ, வேறு வழியறியாத நிலையோ, பெரும் பாரமோ வரும்போது தான் கடவுளை நினைக்கவோ, அழைக்கவோ, அவரை பற்றி சிந்திக்கவோ வேண்டும் என்று உங்களுக்கு கற்று தந்தது யார்? தொடக்கம் முதலே, சரியான, நிறைவான, முறையான, தெளிவான, கடவுளுக்கு உரிய, இறையரசுக்கு உகந்த தெரிவுகளையே நீங்கள் மேற்கொண்டால், நெருக்கடி வரும்போது அதை சந்திப்பதற்கும், இறைவனின் உடனிருப்பை ஆழ உணர்வதற்கும் ஏதுவாய் இருக்குமல்லவா?

சில வேளைகளில் நமது வாழ்வில் சிறு சிறு நிகழ்வுகளிலும் நிலைகளிலும் சில சமரசங்கள் தேவை படுகின்றன, அவற்றை நாம் செய்தே ஆக வேண்டும் என்று இன்றைய உலகம் நமக்கு அறிவுறுத்துகின்றது, நம்மை நம்பவும் வைத்திருக்கின்றது. இந்த சமரசங்களை நாம் உடன்படும் பபோது சில நெருக்கடிகள் உடனே விலகுகின்றன, மன நிம்மதி நமக்கு வந்து சேருகின்றது. அதனோடே வேறு பலவும் நமது வாழ்க்கையில் நுழைகின்றன, நமது வாழ்க்கையை வலுவற்றதாய், எதிர்ப்பாற்றல் அற்ற ஒன்றாய் நம்மை அறியாமலே மாற்றிவிடுகின்றன... நாம் எதிர்பாராத ஒரு தருணத்தில் நம்மை பெரும் நேரும் நெருக்கடி ஒன்றில் கொண்டு நிறுத்திவிடுகின்றன! அந்த நெருக்கடியிலிருந்து நாம் கூக்குரலிட்டு என்ன பயன்!

இதற்கு தீர்வு என்ன? குறுகிய வாயில் ஆன்மிகத்தை தேர்ந்துகொள்ளுங்கள் என்கிறது இன்றைய வார்த்தை. முடிவெடுக்க வேண்டிய எந்த ஒரு சூழலிலும், எது எளிதானது, எது வசதியானது, எது தொல்லையற்றது, எது அனைவரும் தேர்ந்துகொள்வது என்பது போன்ற எந்த கேள்வியும் எழுப்பாதீர்கள். நாம் எழுப்பவேண்டிய கேள்வி ஒன்று மட்டுமே: கடவுள் என்னிடமிருந்து எதிர்பார்க்கும் அந்த ஒரு முடிவு, அந்த ஒரு தேர்வு, அந்த  ஒரு செயல்பாடு எது? நான் நுழைய வேண்டிய அந்த ஒரே குறுகிய வாயில்... நான் என்னையே சற்று குறுக்கி நெளித்து நுழைய வேண்டிய அந்த ஒரே குறுகிய வாயில் எது? இதை கண்டறிபவர்களோ சிலர், கண்டறிந்தபின் அதை தேர்ந்துகொள்பவர்களோ வெகு சிலர்!

The Narrow Gate Spirituality

Tuesday, 12th week in Ordinary time

June 26: 2 Kgs 19: 9-11,14-21,31-36; Mt 7: 6, 12-14

At times when we have problems that overwhelm us, in front of which we have nothing that we can actually do, we are constricted to a choice which is not actually a choice at that point, but a point of no other choice! This is what we see in the first reading today. Hezekiah appeals to God and surrenders himself in the Temple when he has absolutely nothing else he can do, faced with a situation so grave. 

The Lord asks us, why do you wait till that crucial moment when there is no other go, when you are constricted to absolute straits, when you find yourself at a moment of no other choice? Right from the beginning why don't you make the absolute choices, choices that are fundamental, choices that involve absolutely no compromise, choices that take you nowhere else but towards that point that is right! In short, why don't you choose, right from the beginning, all your life, even at the most casual moments and not merely at crucial moments, just God and God alone!

The world would say, a bit of compromise is no issue! And that 'bit' is what will determine everything finally. Giving in that bit will enlarge the room gradually until the space make our life so comfortable and cozy, enjoyable and easy! But it will also let so many other things right into our lives, making it vulnerable and weak even without our notice! When crisis arises as a result of it, we might be caught unaware and cry inconsolably, finding fault with God and every thing that is godly in our life. 

The best solution: switch to the Narrow Gate Spirituality - don't ask yourself at any moment of choice which is easier, which is more convenient, which is more common, which is the way the whole world goes about. Ask just one question: what is that one thing that God want of me, just one thing, just one choice, just that narrow gate that exists through which you would have to squeeze yourself... only a few will find it and fewer will choose it.

ஜூன் 25: தீர்ப்பிடுதலும் தன்னுணர்வும்

தன்னுணர்வு நிறைந்த உண்மையின் மனநிலை

2 அரசர் 17: 5-8, 13-15, 18; மத் 7: 1-5

தீர்ப்பிடாதீர்கள் தீர்ப்புக்குள்ளாகமாட்டீர்கள். கிறிஸ்துவின் இன்றைய பாடம் இது. அடுத்தவரை தீர்ப்பிடாதிருத்தல் என்பதும் அவர்கள் செய்யும் அனைத்தையும் நியாயப்படுத்துதல் என்பதும் ஒன்றல்ல. இவ்விரண்டிற்கும் இடையே உள்ள வேறுபாட்டை உணர்தலே இறையரசிற்கு உகந்த மனநிலையாகும்- அதையே தன்னுணர்தல் நிறைந்த உண்மையின் மனநிலை என்போம். 

பல நேரங்களில் உண்மையை பேசுதல் என்ற பெயரில் அடுத்தவரை காயப்படுத்துவதும், தன்னிடம் உள்ள குறையை உணராது அடுத்தவரிடமே குறை காண விழைதலும், தன்னை பற்றி யாரும் குறைகூற முடியாத தற்புரிதலை வைத்துக்கொண்டு அனைவரையும் அலட்சியத்தோடு பார்த்தலும் பல விதமான பிரச்சனைகளுக்கும் குழப்பங்களுக்கும் அமைதியற்ற நிலைகளுக்கும் வழிவகுக்கிறது. இவற்றிலிருந்து நாம் விலகி நிற்கவேண்டுமென்றால் நமக்கு தேவையான மனநிலை: தன்னுணர்தல் நிறைந்த மனநிலை. 

அடுத்தவரில் நான் ஒரு குறை கண்டேன் என்றால் முதலில் நான் செய்ய வேண்டியது, அது அவர்களிடம் உள்ள குறையா, நான் காண்பதில் உள்ள குறையா என்று நடுநிலையோடு சிந்திப்பதே. அவர்களிடமே அந்த குறை இருந்தாலும், இந்த நடுநிலை பார்வை என்னிடம் உள்ள குறைகளை எனக்கு நினைவுபடுத்தி, குறையுள்ள அடுத்தவரிடம் உண்மையான இரக்கத்தோடும், மதிப்போடும் உறவுகொள்ளவும் உரையாடவும் எனக்கு கற்றுத் தரும். 

இரண்டாவதாக நான் செய்ய வேண்டியது, என் முற்றத்தை நான் தூய்மைப்படுத்துவது! பிறர் செய்வது போலவே நீங்களும் செய்யாதீர்கள் என்று நாடோடிகளாக இருந்த தன் மக்களுக்கு ஆண்டவர் அறிவுறுத்தினார். இதை தான் பவுலடிகளாரும் உரோமையருக்கு எழுதிய திருமுகத்தில், 'உலகத்தின் போக்கின் படி ஒழுகாதீர்கள்' என்று தெளிவுபடுத்துகிறார். எது சரி, எது இறைவனுக்கு உகந்தது என்பதை உணர்ந்து உண்மையான இரக்கத்தோடு அதை பற்றிக்கொண்டு உண்மையான அன்போடு இறைவழி நடக்க நாம் வழிகாண வேண்டும். 

சுருங்க கூறின், இன்றைய வார்த்தை நம்மை தன்னுணர்வு பெற அழைக்கின்றது, தெளிவுடன் நடைபோட பணிக்கின்றது. நமது ஆண்டவரின் அழைப்பிற்கு செவிமடுப்போம், தன்னுணர்வு நிறைந்த உண்மையின் மக்களாய் வாழ முயற்சிப்போம், முடிவெடுப்போம். இறைவார்த்தையே நம் பாதைக்கு விளக்காகட்டும். 

A Self-critical Conscious Choice

Monday, 12th week in Ordinary time

June 25, 2018: 2 Kgs 17: 5-8, 13-15, 18; Mt 7: 1-5

Judge not, and you shall not be judged, instructs Jesus today. Not to judge others does not mean justifying whatever he or she does. Between judging the other and justifying the other there is an attitude that Jesus deems Reign-worthy and it is a Self-critical Conscious Choice.

The first need is to be self critical. When I find something wrong in the other, charity requires that I first become critical of myself... it is seeing the log that is in your eye before offering to remove the splinter from your neighbour's. Once I am aware that I too possess the same, or a similar, or a bigger weakness, my attitude changes completely. I am in a  position to act with prudence and humility.

The second need is to set the home tidy first. "Do not do like they do" ... that was the instruction that the Lord had given the people when they come into contact with other people in their wanderings. St. Paul too has a similar warning for us, isn't it? Writing to the Romans, he tells us: do not be conformed to the world, instead be transformed in the Lord (cf. Rom 12).

In short, the Word invites us today to live our daily lives conscious of who we are, what we are called for and where we are bound to! Let us take our faith seriously and live on a daily basis by sound self-critical conscious choices... the Word shall be the lamp to that path!

Life - a Miracle and a Mystery

The Nativity of St. John the Baptist

Sunday, June 24, 2018: Is 49:1-6; Acts 13:22-26; Lk1: 57-66, 80

I always insist, there are no coincidences. There are only miracles! One constant and incomparable miracle in human life is birth! Just imagine, before you were born your father, mother, home, family, everything was determined and prepared for.  All that you had to do was be there and insert yourself into that reality. Everybody would be wondering what would become of you, but God had definitive plans. If only you cooperated with those plans, you would achieve the purpose of your life... which is not merely a pretty long life for its own sake. 

Many have gone rather early but that "early" is highly relative to the purposes achieved by those persons: for St. Francis it was 45 years, for St. Anthony it  was 36 and for St.  Dominic Savio it was just 14 plus! The Miracle is how things happen in such succession and correspondence that you can hardly account for. When we are mindful of a divine hand guiding us, we would find a great peace and serenity even amidst raging troubles and persistent problems. 

The readings today summarise in a perfect sense who John was - the Voice, the Servant and the Blessed of all born of women. The first reading describes his identity, the second his self-understanding and the Gospel, his blessedness in the eyes of God.

The Voice: his identity. 

He stands out as a prophet, a prophet who ensures the continuity between the Old Testaments prophets and Jesus, the prophet par excellence. His identity as a voice explains also his priority to make God's Word known. The Word is announced by the Voice: the call for us... to make present to the Word in the world.

The Servant of God: his  self-identity.

John was filled with a sense of his mission. He was sent to prepare the way of the Lord, as a precursor to run before the Lord and get the spirit of the Lord's people up and awake. He challenged people to conversion as a foretaste of the Reign of God that Jesus wanted to establish. The challenge for us, is to recognise God's will at work in our lives

Blessed from the Womb: God's chosen one.

John becomes a proximate witness to us for the words that Isaiah, Jeremiah and other prophets always insist upon: the Lord chooses us before we were ever formed in the womb and the Lord has a specific plan for each of us. In God's wisdom lies our true happiness. The invitation for us, is to understand the purpose of our lives from the perspective of God.

John's birth today is painted in a manner that vividly brings out the miracle that every person is and every life is. What is important here is to be mindful of the call and be open to its ways. Learn to look at yourself with a sense of mystery. Open the eyes of your soul to see the mystery in others. Keep your faith alive to realise and experience the Mystery present always with you - the Lord who is leading you by your hand!

To whom is my allegiance?

Saturday, 11th week in Ordinary time

June 23, 2018 - 2 Chr 24: 17-25; Mt 6: 24-34

Infidelity, compromises, transgressions, forsaking and tryst with the unholy...these were characteristic traits of the so-called 'chosen people', the people with whom the Lord made the covenant: I will be your God and you shall be my people. However unfaithful and treacherous they got, the Lord ever remained faithful and true to the covenant that was made. Coming across passages such as we find in today's first reading, we are prone to judge the people of Israel, but let us wait!

Looking at our own life, the Lord has chosen us before the foundations of the world (Eph 1:4) and has made a covenant with us right at our baptism: you shall be my child and I shall be your God. And ever since, how many compromises and transgressions, how many moments of failures and negligences... the Lord however has always been faithful (cf.2 Tim 2:13). 

In the light of today's readings let us raise a fundamental question to ourselves: To whom is my allegiance in my daily concrete living? And how absolute is that allegiance? Integrity demands that only each of us can be our own judge. Analysing each and every little choice that we make and the priorities we act on will give us a fair picture of our level of fidelity to the One who has called us. 

ஜூன் 23: நான் யார் பக்கம்?

சுற்றியுள்ள உலகமா? சுட்டிக்காட்டும் உண்மையா?

2 குறிப்பேடு 24: 17-25; மத் 6: 24-34

புறக்கணிப்பு, பாவம், மாற்றுக்கடவுள்களை நாடி செல்லுதல், ஏமாற்றம், புனிதமற்ற வாழ்க்கை, உண்மையான பக்தியற்ற வழிபாடுகள், இறைவனுக்கு செவிகொடாத பிடிவாதம் என இறைவனின் "தேர்ந்துகொள்ளப்பட்ட மக்கள்" அவருக்கு தந்த பதில் பெரும்பாலும் ஏமாற்றம் தரக்கூடியதாகவே இருந்தது. நான் உங்கள் கடவுளாய் இருப்பேன், நீங்கள் என் மக்களாய் இருப்பீர்கள் என்று கடவுள் அவர்களோடு மேற்கொண்ட உடன்படிக்கையை மக்கள் ஒவ்வொரு முறையும் உடைத்தார்கள் எனினும், கடவுள் அவர்கள் மீது வைத்திருந்த அன்பு குறையவே இல்லை, அவரது உடன்படிக்கையை குறித்த நம்பகத்தன்மை எந்த நிலையிலும் மாறவும் இல்லை. இன்றைய முதல் வாசகத்தில் வரும் நிகழ்வை போன்று எத்தனையோ நிகழ்வுகளை காணும்போதெல்லாம், இந்த இஸ்ராயேல் மக்கள் ஏன் இப்படி செய்கிரார்கள் என்று அவர்களை நொந்துக்கொள்ள தோன்றும்... ஆனால் ஒரு வினாடி பொறுங்கள்...

நமது வாழ்க்கையை எண்ணி பார்ப்போமே... இந்த உலகம் தோன்றுவதற்கு முன்பே முன்குறித்து நம்மை தேர்ந்துகொண்டார் இறைவன் (எபே 1:4). நமது திருமுழுக்கின் போது நம்மோடு ஒரு உடன்படிக்கையை மேற்கொண்டுள்ளார்: நீங்கள் என் பிள்ளைகளாய் இருப்பீர்கள், நான் உங்கள் கடவுளாய் இருப்பேன். நமது திருமுழுக்கு முதல், நாம் அவருக்கு முழுமையாக உண்மையுள்ளவர்களாய் வாழ்ந்திருக்கிறோமா? எத்தனை வகையான பாவங்கள், எத்தனை முறை அவருக்கு எதிரானவற்றை தேர்ந்துகொள்ளும் போக்குகள், சாதி, குலம், வர்கம் என்று பிரிவு மனப்பான்மைகளோடு உண்மையாகவே ஒரே இறைவனின் பிள்ளைகள் என்ற மனநிலை அற்றுப்போய் வாழும் நிலை - இவை எல்லாம் இறைவனின் மக்களுக்கு அழகா?

இன்றைய இறைவார்த்தையின் வெளிச்சத்திலே நம் வாழ்வை சற்று சீர்தூக்கி பாப்போம்... நான் யார் பக்கம்? ஊரோடு ஒத்துப்போகும் மனநிலையோடு இந்த உலகத்தின் பக்கமா? உண்மை மட்டுமே என்னை விடுதலையாக்கும் என்று எனக்கு சுட்டிக்காட்டும் ஒரே தாயும் தந்தையுமான கடவுளின் பக்கமா? நான் யார் பக்கம்?

True Greatness in Utter Simplicity

Thursday, 11th week in Ordinary Time

June 21, 2018: Sir 48: 1-14; Mt 6: 7-15

Elijah is singled out in the book of Sirach, among the 27 great persons of God praised for their life and accomplishments. Elijah wins that place in his simplicity, in the simplicity with which he trusted in the Lord, the simplicity with which he carried out every single command or wish  of the Lord, that simplicity with which he endured his hardships, knowing certainly that the Lord is in control of everything. That was his true greatness.

It is said Elijah was taken up in the whirlwind of fire...he could not die! His life was so simple that he could have died. This is what Jesus says, when you truly believe in Christ, you would not die, you would have eternal life, the endless life that belongs to God alone! It is all in the simplicity with which you live, believe and behold God.

This is the very same simplicity that Jesus lived and taught us...the Our Father is an epitome of simplicity prescribed to us not only as a prayer, but as a way of life, as a Spirituality that comes very close to the mind of Christ. How simple are our prayers? How simple is our faithful trust in the Lord? How simple is our relationship with God on a daily basis...that would be our way to true greatness!

To stay clear of trivialities

Wednesday, 11th week in Ordinary time

June 20, 2018: 2 Kgs 2:1, 6-14; Mt 6: 1-6, 16-18

The only condition placed before Elisha, that he may receive a double share of the Spirit possessed by Elijah, was that Elisha should see Elijah being taken away by God. The challenge here is not to miss what is central  to whatever we are involved in, being distracted with the trivialities.

The Gospel places the same condition before us. The actions that we do will have their true value depending on the fact whether the centrality of the right element was ensured. Praying, fasting and almsgiving are the three actions mentioned in the Gospel today and they together epitomise the entire religious practice of a Jew. The point is: not to miss what is central to it in getting distracted with the trivialities of human recognition and immediate rewards.

In our relationship with ourselves, with others and with God, we are invited to pay attention to the most central of all concerns: to do what is most pleasing to God at a given instant. Any other concern is only a triviality, however good and  practical it could be. The spiritual prudence that Jesus teaches us today is to stay clear of the trivialities and place God at the centre and at the core.

Note: Just a word about the picture chosen for this... is it not true that our life too has so many shades interplaying themselves... all that we need to do is keep that path clearly in our focus, be aware of the various things and happenings around us, understand truly which of those matter and which do not, in short, identify the trivialities and stay clear of them!

Love - the Father's Perfection

Tuesday, 11th week in Ordinary Time

June 19, 2018 - 1 Kgs 21: 17-29; Mt 5: 43-48

Coming to the end of the Beatitudes, Jesus today summarises the beatitudes into just one evocation: be perfect as your heavenly father is perfect. And what does that perfection consist of? The essence of it is Love, an unconditional love, a limitless love, a non-judgmental love that respects the inner self of a person and the person's true intentions!

The first reading is an extreme type of an example for God's love and mercy. As the psalms and other books in the Old Testament describe, God always manifested Godself to be slow to anger, abounding in love, ready to forgive and longing to remain in relationship with humanity. Though Ahab's acts were so gruesome, the mere fact that he repented for those and felt sorry for his foolishness, turned the entire issue upside down. Ahab finds favour in the eyes of God, Ahab becomes lovable all over again.

The message is pretty clear. For us too, the merciful Lord awaits and awaits with an ever burning love, to get us all back into Lord's own embrace for eternity. But this getting back will not happen automatically. It needs more attention to basics through developing traits such as personal integrity, spiritual identity and sense of belonging to the Reign. Above all these we are challenged today to possess the epitome of Christian living: Love, the Father's Perfection!

ஜூன் 19: அன்பு - இறைமையின் நிறைவு

நல்லோர் மீதும் தீயோர் மீதும் - மழையும் வெயிலும் போல 

1 அரசர் 21: 17-29; மத் 5: 43-48

மலைப்பொழிவின் இறுதியை அடையும் போது கிறிஸ்து தான் கூறியவற்றிற்கெல்லாம் ஒரே எடுத்துக்காட்டாய், ஒரே முன் மாதிரியாய் தனது தந்தையும் நமது தந்தையுமான இறைவனையே நமக்கு முன் நிறுத்துகிறார். இதை ஒரே வாக்கியத்தில் சுருக்கிவிடுகிறார்: உங்கள் வானக தந்தை நிறைவுள்ளவராய் இருப்பது போல நீங்களும் நிறைவுள்ளவராய் இருங்கள். இந்த நிறைவை நாம் எப்படி புரிந்து கொள்வது? ஒரே வார்த்தை - அன்பு! இறைமையின் நிறைவு அன்பே! நிபந்தனைகள் அற்ற அன்பு, தீர்ப்பிடாத அன்பு, அளவற்ற அன்பு, வெளி தோற்றங்களை கடந்து சென்று உள்ளத்தில் உள்ளதை அறிந்து பிறக்கின்ற அன்பு.

இறைவன் இந்த அன்பின் இலக்கணமாய் இருக்கிறார் என்பதற்கு முதல் வாசகம் ஆணித்தரமானதோர் எடுத்துக்காட்டாய் வழங்கப்படுகிறது. திருப்பாடல்களும், மற்ற இறைவார்த்தையின் நூல்களும் நமக்கு அவ்வப்போது நினைவுறுத்துவது போல இறைவன் சினத்துக்கு இடம்கொடாதவர், அன்பினால் நிரம்பியவர், அன்பே உருவானவர். ஆகாபின் வாழ்க்கையும் செயல்பாடுகளும் அருவறுக்கத்தக்கதாக இருந்திருந்தாலும், பாவம் நிரம்பியதாக இருந்தாலும், அவரின் அடிமனதில் இருந்த நன்மையை மனதிற்கொண்டு இறைவன் அவரை தொடர்ந்து அன்பு செய்கிறார், மன்னிக்கிறார், திருத்துகிறார், நல்வழிபடுத்துகிறார். 

நமக்கு வழங்கப்படும் செய்தி தெளிவாய் ஒலிக்கிறது. இறைவனின் இரக்கமும் அன்பும் நம்மை தேடி வருகிறது. அவரது பிள்ளைகளாய் அவருக்கு உரியவர்களாய் வாழ இறைவன் நம்மை அழைத்த வண்ணமே உள்ளார்...  ஆனால் இது தானாக நடந்திடாது. நாம் அவருக்குரியவர்களாக, அவருக்கு தகுந்தவர்களாக, அவரது உருவை தாங்கியவர்களாக தொடர்ந்து நம்மையே வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும். இதற்கு நமக்கு உள்ள இன்றியமையாத வழி: இறைமையின் நிறைவை நோக்கி செல்லுதல். இறைமையின் நிறைவு அன்பே! அந்த அன்பு இருந்தால் மட்டுமே நாம் பேருபெற்றவர்கள், இறைவனுக்கு உரியவர்கள், அவரது பிள்ளைகள், அவரது மக்கள். அன்பே கிறிஸ்தவ வாழ்வின் நிறைவு, இறைமையின் நிறைவு!

That Extra mile!

Monday, 11th week in Ordinary time

June 18, 2018 - 1 Kgs 21: 1-16, Mt 5: 38-42

Jesus presents us today the most impractical of all his teachings... showing the other cheek, giving more of what you are deprived of, and walking that extra mile with the one who tries to take advantage of me. This was in fact the teaching, they say, that inspired the "satyagraha" movement of Mahatma Gandhi.

The first reading presents us with the exploitative element that is always present giving us the opportunity to practice our virtues and attain our salvation. At times the evil around us threatens to take the better of us, but the Word today reminds us of a fundamental attitude we are called to: "do not be overcome by evil, but overcome evil with good" (Rom 12:21).

Jesus did not only say this, he lived it to show by example. When God decided to show the world how much God loved God's children. God decided to send God's only Son...and the Son went an extra mile and not just put up with the atrocities of human kind but went on to give his life for the same humanity that rejected him and brought salvation!

That we can identify ourselves as disciples of Christ, we are expected to be spiritually prepared to allow ourselves be taken for granted without letting the goodness within us go down the drain; we are called to be who we are regardless of what others are! It is of course difficult and demanding...but that alone can make a difference in the world - that extra mile.

ஜூன் 18: மறுக்கன்னம் - பொருளென்ன?

பொறுத்துக்கொள்ளுதல், மன்னித்தல், பதிலுக்கு நன்மை செய்தல் 

1 அரசர் 21: 1-16, மத் 5: 38-42

தனது படிப்பினைகளிலேயே மிகவும் நடைமுறைக்கு ஒவ்வாதது எனக்கருதப்படும் படிப்பினையை இன்று கிறிஸ்து நமக்கு தருகிறார். உண்மையிலேயே நாம் கிறிஸ்துவுக்கு உகந்தவர்களா இல்லையா என்று தரம் பிரித்து காட்டுவதே இந்த படிப்பினை தான். ஒருவர் உங்களை கன்னத்தில் அறைந்தால் மறுகன்னத்தை காட்டுங்கள் என்று கூறுகிறார் கிறிஸ்து. காந்தியடிகளுக்கு மிகவும் பிடித்தமான கிறிஸ்துவின் போதனைகளில் ஒன்று இது... இதிலிருந்தே அவரது சத்தியாகிரக போராட்டம் உதித்தது எனின் அது மிகையாகாது. 

முதல் வாசகத்திலே என்றும் இன்றும் நம்மை சூழ்ந்து இருக்கும் தீமையின் ஒரு எடுத்துக்காட்டு நமக்கு தரப்படுகிறது - நில அபகரிப்பு... ஆற்றலும் பணபலமும் உள்ளோர் இன்று வரை எளியோர் மீது தொடுக்கும் தாக்குதல் இது. அதை பற்றி நாம் பேசவேண்டாம்... ஆனால் ஒரு தீமை நமக்கு எதிராய் இழைக்கப்படும் போது நமது நிலை என்னவாக இருக்கிறது என்பதை குறித்து சிந்திக்க நம்மை அழைக்கிறது இன்றைய வார்த்தை. 

கிறிஸ்துவின் மனநிலை கொண்டோர் செய்வது என்ன: மூன்று நிலைகள்... முதல் நிலையில், தங்களுக்கு எதிராய் இழைக்கப்பட்டது அநீதியே என்று உணர்ந்து அதை அநீதி என்று எடுத்துரைத்து பொறுத்துக்கொள்ளும் பண்பு; இரண்டாவது, பொறுத்துக்கொள்வதோடு நின்றுவிடாமல், அநீதி இழைத்தவர்களை மன்னிக்க முன் வந்து அவர்களுக்கு எதிராய் எதையும் செய்யாது விடுவது; மூன்றாம் நிலை, பொறுத்து கொண்டு, அவர்களுக்கு எதிராய் ஏதும் செய்யாதிருப்பதோடு விடாமல், அவர்களுக்கு நம்மால் முடிந்த நன்மையை செய்தல்... "அவர் நாண நன்னயம் செய்துவிடல்".

இது சாத்தியமா என்று கேட்போம் என்பதை உணர்ந்தே கிறிஸ்து இதை வாழ்ந்தும் காட்டினார்... தன் பிள்ளைகள் மீது தனக்குள்ள அன்பை வெளிப்படுத்த எண்ணிய போது இறைவன் தன்  ஒரே பேறான மகனையே அனுப்ப தயாரானார்... மகனோ தனக்கு தீங்கிழைத்தோரை பொறுத்துக்கொண்டதோடு மட்டுமல்லாமல் தன்னை ஏற்றுக்கொள்ளாத மனிதருக்காக தன் அன்பின் அடையாளமாய் உயிரையும் கொடுக்க முன்வந்தார், அவர்களை மீட்டார். 

அந்த கிறிஸ்துவின் உண்மை சீடர்களாய் நாம் இருக்க வேண்டுமென்றால், இழைக்கப்பட்ட தீங்கை பொறுத்துக்கொள்ளவும், தீங்கிழைத்தோரை மன்னிக்கவும், அவர்கள் நலனுக்காக நம்மாலான நன்மை புரியவும் நாம் தயாராகவேண்டும். ஏனெனில் கிறிஸ்துவின் அடிப்படை படிப்பினையே  பவுலடிகளார் கூறுவதை போல், தீமையால் வெல்லப்படாமல் நன்மையால் தீமையை நாம் வெல்லுதல் ஆகும் - இதுவே மறுகன்னம்!

THE FAITH-GROWTH MANUAL

11th Sunday in Ordinary Time: 17th June, 2018

Eze 17: 22-24; 2 Cor 5: 6-10; Mk 4: 26-34

The Word today invites us to reflect on a theme that is central to our Christian Living: Faith! Infact, the readings together present to us a Faith-Growth Manual.

The Faith-Growth Manual invites us to change our style of thinking, knowing and living, all based on the faith that we have. Faith is not merely a set of beliefs that we hold on to, but it is fundamentally a way of life, the way I live my life in relation to the One who has called me. 

Let us begin with this: 

How do we understand faith? Try a definition in your hearts for faith... 

A theologically sound definition should come somewhere close to this: Faith is my personal response to a Self-revealing God. God continues to reveal Godself to me in various ways, and this revelation comes to me continuously, eliciting from me a spontaneous and conscious response and that precisely is Faith. When I experience God as the almighty creator out there, I spontaneously am filled with an awe and I am inspired to surrender as a response. When I experience the presence of God in a moment of trial personally and feel delivered from it, I am moved to proclaim God as my Saviour. At times when I am directed in ways so marvelous, I thankfully acknowledge a God who dwells with me and moreover, within me! This is faith. Beliefs are merely expressions of this faith. Formulations like the Creed and the Act of Faith are just ways in which the experience from a tradition is consolidated.

Faith, therefore, is a personal relationship with the One who is the cause of my very being. And this relationship has to grow; it has to gradually mature! 

First step is to understand that we WALK BY FAITH and not by sight. That is, we are convinced that something is right to do or not right to do, directed by our relationship with God. It is to say that we have God as our guiding principle, our compass, our route map, our GPS to say in today's terminology! What is right at a moment to do can easily be defined: what God wants of me at that juncture. 

Look at what is happening today - while the whole world seems to be sliding into what they acclaim to be scientific mentality, manipulating life and ruining lives, the Church stands tall and stays put upholding LIFE... that is walking by faith, not going by what we apparently see and being swayed by what is presented to the eyes! There is a deeper meaning to life, we will know it only when we walk by faith.

Second step is to judge a situation from God's perspective, that is what it means to KNOW BY FAITH. To know what is valuable and what is not; what is desirable and what is not; what is wholesome and what is not; it has to be decided from God's perspective. What my relationship with God permits to be good, is good for me. What my relationship with God deems improper, would remain far from my life. 

Conscience is one of the most affected facet of humanity today. It is either blunt or ill-formed due to the kind of knowledge that is authorised by the society today. Can we abide by it, if we are truly sons and daughters of God? The ethical choices and my value system has to be determined by the relationship I have with my God. Which tree is big or high and which tree is small or low, depends on how God wants to have it!

Thirdly, when I begin to walk by faith and know by faith, I actually begin to LIVE BY FAITH! We shall receive a recompense according to what we do: good or evil, reminds the second reading. What we do, will be determined by what we are. When we live by faith, our choices will show it. We need not pay any undue attention to gaining the mercy of God, or contriving to win God's favour. 

Many of us fail to live - with our memories of the past conditioning us too much in the present  or with our expectations of the future that makes us more and more dependent on the returns or with our obsession to be acceptable in the eyes of everyone around us, we fail to truly live! All that we need to do is live, live by faith, live with our relationship with God at the centre of our lives. That will automatically take care of every other aspect of our life.

A simple but demanding programme presented to us by the manual today: Walk by faith, Know by faith and Live by faith!

Speaking in Action!

Saturday, 10th week in Ordinary time

June 16, 2018 - I Kgs 19: 19-21; Mt 5: 33-37

Do not swear at all; just act! Do not just promise; be righteous and noble! Do not just speak; but live! If at all you wish to speak, let it be your actions that speak, let your lives speak before your words, your promises and your propaganda.

Elisha speaks in action, just like Elijah did while he figuratively communicated that he passes on the mandate given to him, to Elisha. Elisha responds in concrete by burning the plow and slaughtering the bulls... that was a response in action, commitment made visible, readiness made absolute. 

The episode reminds us of the famous phrase, "burning the boats". It is attached to a famous experience of the Spanish conquest of Mexico in 1519 when the Spanish Commander Hernan Cortes commanded his soldiers to literally burn the boats that the soldiers would have to either win the war or die in defeat! Another famous expression in history from 49 BC: 'Crossing the Rubicon' - Rubicon was the river that Julius Caesar, who was a mere commander of a regiment, crossed over rising to power as the Roman Emperor to rewrite history forever!

Each of us is invited specifically at a moment in history to live a call that is specific to each of us. Realising this call and responding to it with a sense of absolute commitment at a specific time in our life, is the message that the readings present to us: not to reflect and come up with some sound and sweet interpretation; but to look for a way of living our faith concretely on a daily basis.

Let our actions speak louder than our words; let our commitment to truth and justice and all the pertains to God be truly alive and concrete, not mere words and descriptions! Let our yes be an YES!

ஜூன் 16: உங்கள் வாழ்வு பேசட்டும்

வார்த்தை வாழ்வாகும் போது வார்த்தையே வாழ்வாகிறார் 

I அரசர் 19: 19-21; மத் 5: 33-37

ஆணையிடவே வேண்டாம்; ஆம் என்றால் ஆம் என்றும், இல்லையென்றால் இல்லையென்றும் மட்டும் சொல்லுங்கள். இதற்கு மேல் வருவதெல்லாம் தீயோனிடமிருந்தே வருகிறது என்று உணர்ந்துகொள்ளுங்கள். பாதி உண்மைகள், அரைகுறை உண்மைகள், பாதிப் பொய்கள், அளக்கப்பட்ட வார்த்தைகள், சோடிக்கப்பட்ட உண்மைகள்... என்று எத்தனை வகையான தீமைகள் நமது சொற்களில் அடங்கியுள்ளன. உங்கள் சொற்கள் உங்கள் வாழ்க்கையாக வேண்டும் என்று அழைக்கிறார் இறைவன். 

எலிசேயு இன்றைய வாசகத்தில் தனது சொற்களால் பேசாமல் தனது செயலால் பேசுகிறார். தந்து துண்டை அவர் மீது எலியாசு போட்டபோது ஆண்டவருடைய அழைப்பு அவருக்கு தரப்பட்டது. அந்த அழைப்பிற்கு ஆம் என்பதோ இல்லை என்பதோ எலிசேயுவிடமே இருந்தது - நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று எலியாஸிடம் கேட்கும் போது அவர் தெளிவாக என்னை ஏன் கேட்கிறாய் என்று கூறிவிட்டு நகர்கிறார். அழைத்தது இறைவன் அல்லவா. நமது வாழ்விலும் சூழல்கள் பல வரலாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று நாம் பலரிடம் கேட்போம் - மறந்துவிட வேண்டாம்... நம்மை அழைப்பது இறைவன். அவருக்கே நாம் பதிலிறுக்க வேண்டும். 

நமது பதில் வெறும் வார்த்தையாக இல்லாமல் வாழ்வாக இருக்க வேண்டும் என்று அழைக்கிறார் கிறிஸ்து. எலிசேயு அதையே செய்கிறார்... தன் அழைப்பிற்கு தனது செயலால் பதிலிறுக்கிறார். தன்னிடமிருந்த இரண்டு காளைகளை வெட்டி பலியிட்டு தன் ஏரினையே விறகாக்கி சமைத்து தன்னை சுற்றியிருந்தவர்களுக்கு விருந்தளித்து அனைத்தையும் துறந்து இறைவனை பின்செல்கிறார். இது வரலாற்றின் ஒரு அறிய நிகழ்வை நமக்கு நினைவூட்டுகிறது. 1519ல் மெக்சிகோ மீது ஸ்பெயின் படையெடுத்தபோது எர்னான் கோர்தேஸ் என்ற ஸ்பெயினின் படை தலைவன் தன வீரர்கள் தாங்கள் வந்த கப்பல்களை எரிக்க கட்டளையிட்டான். செய் அல்லது செத்து மடி என்ற சொல்லாடல் அங்கு பிறந்தது.

இறைவனுக்கு நாம் கூறும் "ஆம்" முழுமையான ஆமாக இருக்க வேண்டும். இறைவனுக்காக, அவரது அரசிற்காக, அவரது சித்தத்திற்காக வாழ நாம் முன் வரவேண்டும். நம் வாழ்வின் பொருள் என்னவென்று நம் வாழ்வே பேசவேண்டும். நமது வார்த்தைகள் வாழ்வாகும் போது வாழ்வான வார்த்தை நம்மோடு வந்து வாழ்வார் என்பதில் எந்த வியப்பும் இல்லை!

Silence: the voice of a sound soul

Friday, 10th week in Ordinary Time

1 Kgs 19: 9a,11-16; Mt 5: 27-32

The Lord speaks not so much in a loud thunder or in a raging fire, but in the silent whisper in the depth of one's heart, where one knows for oneself whether he or she is right or wrong, virtuous or not, authentic or not! That is the moment of truth when one encounters the Lord in the sound of sheer silence. 

Making noise is the way of the world today! Even if you have no stuff, make noise to an extent that people believe, or at the least, are forced to accept what you have to say. Just look at the political scene today: those who make more noise and go around threatening others have a lot to hide and safeguard themselves from. Or look at the media today: making more noise makes one more powerful, or at least that is what they imagine!

The Word is bringing this tendency of the world to question: where is the truth, in shouting at the top of your voice or going to the depth of things? Who is right: one who proclaims himself or herself as true and goes about recklessly proving and defending oneself or in remaining calm and allowing your integrity to speak for itself?

I can proclaim something and live something totally different, I might preach something and believe in something totally opposite, I might profess something but internally be absolutely without any conviction...my heart is my judge, my soul is my mirror, my Lord is the only one who scrutinises me in Silence, in Silence which is the voice of a sound soul!

ஜூன் 15: அமைதி - ஆன்மாவின் குரல்

அமைதியின் தெய்வம், அருகிருக்கும் தெய்வம் 

1 அரசர் 19: 9a,11-16; மத் 5: 27-32

அஞ்சவைக்கும் இடியை விட, அலற வைக்கும் நெருப்பை விட, ஆழ்மனதில் ஒலிக்கும் அமைதியில் அதிகம் உறைபவர் நம் ஆண்டவர். அமைதியில் என் ஆன்மாவின் குரல் ஒலிக்கிறது - நன்மை தீமை, சரி தவறு, புனிதம் பாவம், நேர்மை அநீதி - என்று அனைத்தையும் தொடர்ந்து எனக்குள் உணர்த்திக்கொண்டே இருப்பது இந்த ஆன்மாவின் குரலே! அதுவே உண்மையின் குரல், அதுவே அமைதியின் தெய்வத்தின் குரல், அதுவே அருகிருக்கும் தெய்வத்தின் குரல். 

கூச்சலிடுவதே இன்றைய உலகத்தின் கலாச்சாரமாகிவிட்டது - எங்கு நோக்கினும் கூச்சல். வெறும் பானைகள் அதிகம் ஓசையிடும் என்பதை போல, அதிகம் கூச்சலிட்டு தன்னிடம் உண்மை இல்லை என்னும் நிலையை மறைத்துவிட எத்தனிக்கின்றது இன்றைய உலகம். இன்றைய அரசியலை பாருங்கள்: உரக்க பேசுபவர்களே அதிகம், உண்மை பேசுபவர்கள் இல்லை. இன்றைய ஊடகங்களும் அதையே தான் முன்னிறுத்துகிறது - யார் உரக்க சொல்கிறார்கள், யார் முதலில் சொல்கிறார்கள் என்று தான் பார்க்கிறார்களே ஒழிய, யார் உண்மையை சொல்கிறார்கள் என்று யாரும் தேடுவதில்லை. 

இன்றைய இறைவார்த்தை கேள்விக்குள்ளாக்கும் போக்கு இதுவே! உண்மை எங்கிருக்கிறது - உச்சத்தில் ஒலிக்கும் உன் குரலிலா அல்லது உள்ளத்தின் உண்மையான ஆழத்திலா? யார் சரி - தன்னையே முன்னிறுத்திக்கொண்டு தான் சொல்வதெல்லாம் உண்மை என்றும் தான் மட்டுமே நேர்மையாளன் என்றும் தம்பட்டம் அடிக்கும் பலரா அல்லது ஆழ சிந்தித்து உள்ளார்ந்து உணர்ந்து உண்மைக்காக உயிர்கொடுக்கவும் தயாராகும் ஒருசிலரா?

நான் ஆயிரம் பேசலாம் ஆனால் என் வாழ்வு எதை பேசுகிறது? மற்றவருக்கு உலகிற்கு சமூகத்திற்கு என பல போதனைகள் செய்யலாம் ஆனால் ஆழ்மனதில் நான் நம்பும் உண்மை எது? என் ஆழ்மனமே எனது நீதிபதி. என் ஆன்மாவே எனது உண்மையின் குரல். அந்த ஆழ்மனதின், ஆன்மாவின் அமைதியே இறைவனின் குரல்! 

While you are still on the way!

Thursday, 10th week in Ordinary Time

14 June, 2018 - 1 Kgs 18: 41-46; Mt 5: 20-26

The connecting thread between the first reading and the Gospel today is what one can do while he or she is still on the way! While you still have the time and the opportunity, better reform your life, warns the Word today. At times we keep postponing our decision to turn good, and finally find there is no time or possibility, or that things have gone too far or we have already started facing the consequences of the erstwhile mistakes!

Why waste time while you know it is not going to help in the long run? Unnecessary cravings, unrealistic dreams, uncharitable priorities, ungodly presumptions, unfriendly attitudes, unholy practices...everything has to end! It is important to read the small signs that the Lord gives on our horizon and not wait until some terrible reminder comes our way.

Every one of us has some little point in life to be touched and transformed, reworked and reframed, deepened or levelled. At times we may set aside some signs as too small, (as small as the palm of the hand) or waste a precious moment blinded by our ego. It can happen to any of us: even the ones who consider themselves the most righteous.  Let us not waste time in our petty ego games!

The Lord wants us to make a choice, clear and concrete, for the sake of the Reign. Seek ye first the Reign of God... hasten to choose the Reign, lest you fail to belong to the Reign. Decide and Stand up for the Reign, while you are still on the way!

ஜூன் 13: பதுவை நகர் புனித அந்தோணியார்

இறைவனின் மகிமையை உணர்த்திய மாபெரும் புனிதர் 

சிறப்பான சில தகவல்கள்:

• பிறப்பு: 15, ஆகஸ்ட், 1195. பிறந்த இடம் போர்ச்சுகலில் உள்ள லிஸ்பன். உண்மையில் இவர் லிஸ்பன் நகர் அந்தோனியார் என்று அழைக்கப்படவேண்டும் எனினும் அவர் இத்தாலியிலுள்ள  பதுவை நகரில் ஆற்றிய பணியும் அதன் வழியாய் வெளிப்பட்ட இறைவனின் மகிமையும் மறக்க முடியாதவை ஆதலால் மக்கள் இவரை பதுவை நகர் அந்தோனியார் என்று அழைக்கலாயினர்.
• இறப்பு: 13, ஜூன், 1231. இறக்கும் போது அவருக்கு வயது வெறும் 36 மட்டுமே!
• புனிதர்: அவர் திருத்தந்தை ஒன்பதாம் கிரகோரி அவர்களால் 30, மே 1232 அன்று புனிதராக அறிவிக்கப்பட்டபோது அவருக்கு வயது 37 கூட நிரம்பவில்லை. இறந்து ஒரு வருடத்திற்குள்ளாகவே அவரை புனிதராய் அறிவிக்க வேண்டியதாயிற்று. ஏனெனில் மக்கள் அவர் இறந்தவுடனேயே, அவர் புனிதர் என்பதை கண்டுகொண்டனர். அவர் வாழும்போதே அவரது வாழ்வில் வெளிப்பட்ட இறை மகிமை, தொடர்ந்து அவரது இறப்பின் பிறகும் அவரது பரிந்துரையால் வெளிப்பட்ட வண்ணமே இருந்தது. 
• அவரது திருமுழுக்கு பெயர் பெர்தினாந்து மார்ட்டீன்ஸ் தே புலோஸ் என்பதாகும். அவர் துறவியாக பிரான்சிஸ்குவின் சபையில் சேர்ந்த போது தனது பெயரை அந்தோணி என்று மாற்றிக்கொண்டார்.
• அவரது வாழ்நாட்களிலேயே நடந்த சில புதுமைகளால் அவர் காணாமற்போன ஆட்களையோ பொருட்களையோ தேடி கொடுக்கும் புனிதராக கருதப்படுகிறார்.
• இன்று அவரது பேராலயம் இருக்கும் பதுவையில் அவரிடம் நல்ல வரன் கிடைக்கவும், அல்லது திருமண வாழ்வில் பிரச்சனைகளில் இருக்கும் தம்பதியினர் தொல்லைகள் தீரவும் பரிந்துரை கேட்கின்றனர்.
• இப்பேராலயத்தில் அவரது நாவு இன்றும் அழியாது இறைவனின் அரும்செயலாய் நமக்கு காட்சியளிக்கின்றது.  
• புனித பிரான்சிஸ்கு அசிசியாரின் காலத்திலேயே வாழ்ந்தவர் என்று எண்ணும் போது இரு பெரும் புனிதர்கள் ஒரே சபையில் ஒரே நேரத்தில் உருவாகிக்கொண்டிருந்தனர் என்பது நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்துகிறது. 
• மரியன்னைக்கும் யோசேப்புக்கும் அடுத்து அதிகமாய் அன்பு செய்யப்படு புனிதர் என்றால் அது புனித அந்தோணியாரே! அதேபோல் மரியன்னையையும் யோசேப்பையும் தவிர குழந்தை இயேசுவை கையில் சுமந்தவாறு இருக்கும் புனிதர் இவர் ஒருவரே! இதற்கு பல விளக்கங்கள் உண்டு: அவர் ஒருமுறை செபித்துக்கொண்டிருந்த போது குழந்தை இயேசு அவருக்கு காட்சியளித்தார் என்பது ஒரு விளக்கம். 17ம் நூற்றாண்டில் ஒரு பிரான்சிஸ்கன் துறவி புனித அந்தோனியார் குழந்தை இயேசுவை சுமந்தவாரு ஒரு காட்சி கண்டார் என்பது மற்றொரு விளக்கம். ஆனால்...
• இந்த விளக்கங்களில் எல்லாம் சிறந்தது இதுவே: அவர் இறைவார்த்தையை எந்த அளவுக்கு நேசித்தார் அறிவித்தார் என்றால், அந்த இறைவார்த்தையே தான் மனுவுருவான நிலையில் அவரது கரங்களில் வந்து தாங்கினார்!
• நமது உள்ளங்களிலும் இறைவார்த்தையை நாம் நெருக்கமாய் உணர்ந்தோம் என்றால், அந்தோணியாரை போன்றே இறைவார்த்தையை நாமும் நமது கரங்களில் ஏந்துவோம்!
• கோடி அற்புதராம் பதுவை நகர் புனித அந்தோனியாரே - எங்களுக்காக வேண்டிக்கொள்ளும். 

Anthony of Padua - a Saint of True Grandeur!

Some interesting facts

• Born: 15, August, 1195. He was actually born in Lisbon, Portugal. Though he should be called St. Anthony of Lisbon, due to the great prophetic ministry he carried out in the city of Padua in Italy, he is called St. Anthony of Padua to distinguish him from St. Anthony of Egypt, who belongs to the fourth century!
• Died: 13, June, 1231. He was just 36 when he died. 
• Saint: He was not even 37 when he was canonised - on 30, May, 1232 by Pope Gregory IX.
• His Baptismal name was Ferdinand Martins de Bulhŏes. He took the name Anthony when he became a religious.
• He was elected Provincial of his region of Franciscan friars, but he resigned very shortly  just to be able to carryout his preaching mission.
• Patron of missing things and missing persons!
• In Padua, where the Basilica stands today, he is also prayed to, by those who are looking for the right spouse to marry, or by those married couples who have problems in their marriage. 
• The Basilica treasures the incorrupt tongue of the saint, as a relic venerated till today, as a testimony to his gift of breaking the Word.
• He was a contemporary to St. Francis of Assisi and one of the best ones at that.
• A survey reports that after the Blessed Mother and St.Joseph, St. Anthony may be the most loved saint in the Catholic World today.
• Apart from Our Blessed Mother and St. Joseph, St. Anthony is the only other saint who is depicted with Child Jesus in his hands. The reasons are varied: one, because there was a legend that the Infant Jesus appeared to him during his prayer and meditation; another because in the 17th century a franciscan friar had a vision as such. The best of all reasons however is...
• He was so close to the Word of God, that the Word made flesh, the Son of God who was born into this world came to be with him, to be carried by him as he did all his life. 
• We too can hold the person of Jesus Christ in our hands, if we hold the Word close to our hearts. St. Anthony ...Pray for Us.