BEING SAINTS...

1st November, 2018: All Saints Day

Revelation 7: 2-4,9-14; 1 John 3:1-3; Matthew 5: 1-12a.

O when the saints, 

go marching in, 

I want to be in that number! - 

... a simple but profound thought in those familiar lines of the song. To be saints: that is God's call to each of us. At times we think, becoming saints is reserved for a select few. May be the long and tedious process of canonisation of a person in the Church, makes us feel that way. But the fact is, each of us, all of us is called to be saints. St. Paul states that in clear and unequivocal terms in his letter to the Ephesians (1:4), Thessalonians (1 thes 4:3), and other places. 

The question sometimes is, whether it is, being a saint or becoming a saint! We are created in the image and likeness of God (says Genesis 1:27) and this image and likeness of God is a "given", a nature that we have within us, as a gift. We are reminded of this image and likeness at our baptism. All the we need to do is to remain with that image in our lives. The beautiful symbol used in the rite of baptism, where the priest hands over a white cloth to the child and entrusts the task of bringing it, as it were, unsullied, intact in its purity to the end of days.That, dear friends, is the call - "to be saints"...and not merely to 'become' saints.

The readings today, develop the same thought in three wonderful dimensions:

Being Saints means... being aware of who we are! O Christian, realise your dignity! We are children of God, reminds St. John in his letter, in the second reading. God has chosen us from eternity, before the foundation of the world! This is an initiative from God our Father and Mother, who creates us and wishes that we share in God's love and ever remain in God's image and likeness, as children of the loving God.

Being Saints means... being washed by the blood of the Lamb! The Image of God within us, sometimes is disturbed, smudged, smeared or sullied by the choices we make misusing the human freedom that is granted to us. The evil one will be more than happy when we lose heart at such moments and give up. The Son of God, our Saviour Jesus Christ shed his blood that we may have victory over sin and death. In that blood we are saved, and in that blood we are made clean, each and every time we turn to the Lord in genuine repentance and willingness to regain our original image. Saints are those who have their garments washed in the blood of the Lamb, says the first reading.

Being Saints means... being 'blessed' in the eyes of the Lord! And the only way to be 'blessed', is to live by the promptings of the Spirit who dwells within us. Paying attention to the indwelling Spirit, we will know what it means to be blessed - to be poor in spirit, to be meek, to hunger and thirst for righteousness, to be merciful, to be peace-loving - these are ways of being persons of the spirit. In the ordinariness of our daily life, we have to be persons of the Spirit, looking at the reality different from the way the self seeking world teaches us to. 

God's initiative in the call that I have received; Christ's redeeming act of Salvation; the Spirit's indwelling presence that guides me on a daily basis - these are compelling reasons why I need to think seriously about, not merely becoming a saint one day, but being a saint everyday, in my own way!

மீட்பிற்கான எளிதான வழி எது?

அக்டோபர் 31, 2018: எபேசியர் 6:1-9; லூக்கா 13: 22-30

அனைவரும் மீட்படைவார்களா? யார் மீட்படைவர், யார் மீட்படையார்? இந்த கேள்விகள் தொன்றுதொட்டே இருந்து வருகின்றன என தோன்றுகிறது. கிறிஸ்துவிடமே  இந்த கேள்வியை பலவிதங்களில் சீடர்கள் எழுப்புவதை நாம் நற்செய்தியில் அவ்வப்போது காணுகின்றோம். ஆனால் ஒருமுறை கூட கிறிஸ்து ஆம் இல்லை என்று இதற்கு பதில் சொல்லவில்லை; இவர்கள் மீட்படைவர், இவர்கள் மீட்படையார் என்று சுட்டிக்காட்டவில்லை! மாறாக அவர்களை ஆழ்ந்து சிந்திக்கவும், அகன்று நோக்கவும் தூண்டக்கூடிய ஒரு விளக்கத்தை அவர்களுக்கு தருகிறார். 

ஒருமுறை ஊசியின் காதும் ஒட்டகமும் குறித்து ஒரு உவமையை கூறுகிறார். மற்றொரு முறை மனிதருக்கு இவை முடியாதவையாக இருக்கலாம் ஆனால் கடவுளுக்கு முடியாதது என்று ஏதும் இல்லை என்று கூறுவார். இன்று அதே கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் அவர், இந்த குழுவையோ, அந்த சபையையோ, ஏதோவொரு குறிப்பிட்ட நிலையையோ சார்ந்தவர்கள் என்ற ஒரு காரணத்தினாலேயே ஒருவர் மீட்படைந்துவிட இயலாது! யாராக இருப்பினும், எந்த நிலையில் இருப்பினும், அந்நிலையில் அவர்கள் வாழும் வாழ்க்கை முறையை பொறுத்தே ஒருவர் மீட்புக்கு உரியவராகவோ மீட்புக்கு தூரமானவராகவோ உருவாகிறார், வளர்கிறார், என்று தெளிவுபடுத்துகிறார். 

பவுலடிகளார் மீட்பளிக்கும் அந்த வாழ்க்கை முறையை விளக்கும் போது ஒரே ஒரு வழியை நம் கண் முன் நிறுத்துகிறார்: இறைவனுக்கு உகந்ததை, இறைவனின் திருவுளத்தை செய்வது என்பதே அது! மீட்படைய எந்த ஒரு குறுக்கு வழியோ, எளிதான வழியோ இல்லை என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். இருப்பது ஒரு வழியே! இறைவழியே!

இன்று, இந்த நேரம், இந்த சூழலில் இறைவன் என்னிடம் இருந்து என்ன எதிர்பார்க்கிறார் என்று எனக்குள்ளாக தெளிந்து தேர்ந்து நான் செயல்படும்போது, இறைவனுக்குரியவராய், மீட்புக்குரியவராய் நான் வளர்கிறேன்!

To be saved...any shortcuts?

Wednesday, 30th week in Ordinary time

October 31, 2018: Ephesians 6: 1-9; Luke 13: 22-30

Will only  few be saved? Who will be saved and who will not be? Will so and so be saved? These questions, it looks like, have been around from age immemorial! Even in the Gospel the disciples raise these questions in various modalities. Jesus not even once when he was asked, answered these questions direct. He always gave an explanation that made them think more and think of something else! 

Once Jesus narrated the parable of the camel and the eye of the needle and another time he explained to them that it is possible with God, and impossible with merely human effort. However today, he says there are no categories of people who would enter default, neither are there selected races who would enter! Anyone can enter and everyone is invited to enter the Reign of God, provided they had the right disposition and the right life style!

St. Paul in the first reading explains what this disposition or life style has to be. It is simply, living our life wherever we are and whoever we are, in a manner that is pleasing to God. It is easy to blame the others or the situation for a life lived below the standard that is expected of us and the Lord today challenges us to 'strive to go through the narrow door'...that is the door that leads to the Reign! 

In Paul's words, we are called to work out our own salvation with fear and trembling (Phil 2:12); it is not about fretting and fidgeting but about being diligent and dedicated in whatever we are called to be, wherever we are! There are no shortcuts to salvation, there is only one way, living mindful of The Way!

Being in Christ is all that matters

Tuesday, 30th week in ordinary time

Ephesians 5:21-33; Luke 13: 18-21

I remember once that I was speaking to a group of young couples regarding the attitudes that spouses should have towards each other. When some tough statements came around,  one of them jokingly remarked, 'these things coming from Paul,  it's difficult to accept,  given the fact that he was an unmarried man!' 

And immediately another one added looking straight at me, 'Paul writing it  and you quoting it... both are difficult to accept'. There was a big roar of laughter.  That aside, there can be heated debates on issues that Paul speaks of today-  who has to be subordinate to whom!  That is not my focus. Whether I am subordinate or  head,  I am called to be IN Christ - that's the focus.

Whether I am a subordinate or a head,  or an apostle or a servant, a renowned person or a so-called nobody... I am called to be  in Christ. Being in Christ,  even if I am just a mustard seed I can grow into a mighty tree.  Being in Christ, even if I am just pinch of yeast I can make a difference for entire dough.  Being in Christ is all that matters. If anything else matters more to me, it is a clear sign that I am not in Christ!

கிறிஸ்துவில் வாழ்வதே உண்மை வாழ்வு

அக்டோபர் 30, 2018: எபேசியர் 5:21-33; லூக்கா 13: 18-21

ஒருமுறை இளம் தம்பதியினரிடம் திருமண வாழ்வில் தம்பதியர் இடையே இருக்க வேண்டிய நற்குணங்களை பற்றியும் மனநிலைகளை பற்றியும் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். இன்றைய முதல் வாசகத்தின் பகுதியை விளக்கியபோது, ஒரு சில சமயங்களில் மிகவும் காரசாரமான விவாதங்கள் எழுந்தன. அதில் ஏற்றுக்கொள்ள கடினமான சிலவற்றை பற்றி பேசும் போது ஒருவர், "இதையெல்லாம் பவுலடிகளார் கூறுவது ஒரு விதத்திலே வினோதமாக இருக்கிறது! அவரே திருமணமாகாதவர் அல்லவா" என்றார். உடனே வேறொருவர், "ஆம் அதை பவுலடிகளார் கூறுவதும் நீங்கள் விளக்குவதும் ஏற்றுக்கொள்ள கொஞ்சம் கடினமாகத்தான் இருக்கிறது" என்றார். அரங்கம் முழுவதும் சிரிப்பொலியால் நிரம்பிற்று.  

அதை சற்று ஒதுக்கி விட்டு சிந்திப்போம்... பவுலடிகளார் கூறும் கருத்துக்களை முன் நிறுத்தி, யார் யாருக்கு அடங்கி நடக்க வேண்டும் என்ற பெரியதொரு விவாதமே நடத்தலாம். ஆனால் அது அல்ல இங்கு நமது நோக்கம். அடங்கி நடப்பதா, அடங்கிப்போவதா என்பது அல்ல ஆனால் எப்படிப்பட்ட வாழ்வு உண்மையான கிறிஸ்தவ வாழ்வு என்று சிந்திப்பதே இன்றைய வார்த்தையின் உண்மை அழைப்பு.

தலைவராக வாழ்கிறேனா, தொண்டராக வாழ்கிறேனா, திருத்தூதராகவோ ஊழியராகவோ, ஊரறிந்தவராகவோ அல்லது யாருமறியாத எளிமையானவராகவோ.... இவை ஏதும் உண்மையானதன்று. உண்மையான கிறிஸ்தவ வாழ்வு என்பது எந்நிலையிலும், கிறிஸ்துவுக்குள் வாழ்வதே என்பதை நாம் உணரவேண்டும். கிறிஸ்துவுக்குள் வாழ்ந்தால், நான் சிறு கடுககாய் இருந்தாலும் போதும் பெரும் மரமாய் ஓங்கிடுவேன்; சிறு அளவு புளிப்பு மாவாய் இருந்தாலும் போதும் பெரியதொரு மாற்றத்தை ஏற்படுத்திவிடுவேன். கிறிஸ்துவுக்குள் நான் வாழ்கிறேனா என்பது மட்டுமே இங்கு உண்மை கேள்வி... இல்லையெனின் அதிகாரம், ஆணவம், அகங்காரம் என்று பலவும் சூழ்ந்து என்னை அழித்து விடும். 

நீங்கள் ஒளியாய் இருக்கிறீர்கள்...

அக்டோபர் 29, 2018: எபேசியர் 4:32 - 5:8; லூக்கா 13: 10-17

'நீங்கள் ஒளியாய் இருக்கிறீர்கள்', என்று  இன்றைய முதல் வாசகத்திலே நம்மை பார்த்து அறிவுறுத்துகிறார்பவுலடிகளார். ஒளியாய் இருப்பதென்றால் என்ன என்பதையும் தெளிவாய் உணர்த்துகிறார்... கிறிஸ்துவோ அதை நடைமுறையாய் வாழ்ந்து காட்டுகிறார்.   

தனிப்பட்ட வாழ்வில் தூய்மை ஒருவரை இருளின் மத்தியிலே ஒளிரச்செய்கிறது. இன்று உலகம் தவறு செய்வதை குறித்து அஞ்சுவதை விட தவறு செய்து சிக்கிக்கொள்வதை குறித்தே அஞ்சுகிறது. வெறும் மற்றவர் பார்வைக்கும் உலகத்தின் புகழுக்கும் வாழப்படுவது தூய்மையானது!

மனித உறவுகளில் உண்மை ஒருவரை இறைச்சாயல் பெறச்செய்கிறது. தான் என்ற அகங்காரமோ, தனக்கு என்ற சுயநலமோ, தனது என்ற பயன்படுத்தும் மனநிலையோ இல்லாமல் வளரும் உறவுகளில் இறைவனே வாழ்கிறார். ஒருவரை கண்டவுடனேயே அவரகளது தேவை நமது கண்களுக்கு படவேண்டும் தவிர அவர்களது பலகீனம் அல்ல. 

ஆன்மீகத்தில் ஊன்றிய அடையாளம் ஒருவரை இறைவனுக்குரியவர் ஆக்குகிறது. இறைவனின் உருவையும் சாயலையும் தாங்கியவர் என்ற உணர்வு மிகுந்தவராக இறைவனுக்கு உரியவற்றையே செய்யும் வாழ்க்கை முறை அடுத்தவரோடு ஒப்பிட்டு அல்ல இறைவனின் சித்தம் என்னை எதற்கு அழைக்கிறது என்ற தெளிவோடு நடக்கவே என்னை அழைக்கிறது. 

சுருங்க கூறின், தனிப்பட்ட தூய்மை, உறவில் உண்மை, இறையுணர்வு என்னும் இவை என்னை இறைவனின் சாயலாகவே மாற்றுகிறது! நாம் அவரைப்போலவே மாற அழைக்கப்படுகிறோம், ஏனெனில் நாம் அவரது பிள்ளைகளாவோம். கடவுளை போல் மாற நாம் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை கிறிஸ்துவே வாழ்ந்து காட்டியுள்ளார். ஒளியான அவரது வழியில் நடப்போம், ஒளியாய் வாழ்வோம்!

Being Children of Light

Monday,  30th week in Ordinary time

October 29, 2018: Ephesians 4:32 - 5:8; Lk 13: 10-17

'Children of Light', that is how St.Paul addresses us in the first reading today. The readings also paints a clear picture of what it means to be children of God...

Personal purity that makes one shine amidst darkness.  The endurance that keeps  one from any compromise merely for the reason  that they are not seen is foundational to this. Today people are more worried about privacy breach, than about what they are upto in their so-called private lives - very indicative, isn't it?

Interpersonal simplicity that makes one godly and does not give into to complications such as ego, discrimination and revengeful rancour. Looking at the other and instantly perceiving the need of the other, not their weakness: that is Godliness. Any type of exploitation or discrimination begins when we look at the other through the selfish filter of usefulness!

Spiritual ìdentity that makes me convinced of my link to the Lord,  so convinced that I am always conscious that it is  the Lord's image that I carry and manifest. I do not compare myself with others but always understand me with reference to my God, who has created me and commissioned me! What does God want of me right now, should be the only question that matters!

In short, growing in personal purity, interpersonal simplicity and spiritual identity means becoming like God, simply because we are children of God. Jesus, our Light, showed us how to live it in his life. He invites us to grow everyday to be truly children of light. Are we growing to be?

MEET THE EMPATHISING LORD ON YOUR WAY

30th Sunday in Ordinary Time : 28th October,  2018

Jer 31: 7-9; Heb 5: 1-6; Mk 10: 46-52

"God"...How do you understand that term... the Almighty,  the Omnipotent,  the Mighty One? ... you are still short of arriving at the God whom Jesus introduced to us. In and through Jesus we have a God who is all these but more than all these,  a God who is close to us,  a Father who loves us,  a mother who cares for us,  a beloved who longs for us,  a friend who stays close to us and a SavIour who came down to save us... in short,  an Empathising God!

How do we understand an Empathising Lord? 

1. LIKE US

We have a Lord who is like us... like us in every way except in our sins. A Lord who came among us,  ate,  drank, laughed,  cried,  enjoyed, celebrated, loved, worked, faced hardships and temptations... He was like any of us,  just like us and therefore, when we suffer,  when we are troubled,  when we have problems and temptations,  the Lord perfectly knows what we are through. He is not someone who would judge us from afar or look down on our weaknesses but some one who would put His hands around our shoulders and comfort us, someone who would sit by our side and say, 'it's okay! I have been there too'! The second reading brings this out strongly.

The Synod that is just concluding today, the Synod of Bishops on Youth, Faith and Vocational Discernment is an expression of the Church, making present this aspect of God - the empathising God who understands, does not judge but empathises with the youth who form the most affected part of the humanity that is torn apart by the wiles of the world today!

2. LIKES US

We have a Lord who likes us... who loves us,  who feels for us,  who wishes that we were happy,  who wants to heal us,  who wants to give us all that we need,  who wants to walk us to prosperity and fullness,  who wants to give sight to us,  who wants to listen to us,  who wants to reach out to us! God, our Father and Mother, who spared no effort,  giving up even the only Son; the Son who keeps back nothing, not even his own life- his body and his blood;  the Spirit who comes down to dwell within us,  within our poor bodies,  in our lowly conditions,  in our daily toils. This is the Lord who loves us, likes us so much that he is ready to do any thing for our sake. In the first reading and the Gospel we have a exposition of the Lord who is merciful and kind,  who is in love with us. The Gospel in a special way speaks of a Lord who listens to a lone cry amidst the large crowd, and has mercy on that person and heals the person in love!

This is precisely what Pope Francis wants the entire humanity to understand about God and about being Godly - God is merciful; God is abundant Mercy; being Godly is to first recognise the mercy of God and to live the same mercy with each other. God is not about keeping a distance or going about with impregnable securities and safeguards. God is with us and God connects with us all the time, because God loves us!

3. LIKENS US 

The Lord who came down to be like us,  the Lord who dies to show how much he likes us,  does not stop with that... God wants to liken us to Godself. The first and the second readings present to us a God who wants to make us God's sons and daughters,  God's children, God's beloved ones,  God's favourites. God invites us constantly towards this fullness of becoming God's own. We become God's own by opening our eyes of faith. We become God's own by crying out with faith. We become God's own by trusting in faith that God can do and will do everything for us! Thus becoming God's children we will be with God, close to God and like God,  for we will see God face to face,  as says St. Paul.

All that we need to do is cry out from our hearts to God, and not bother about the crowd and the noise around, because the Lord shall single out our cry! And what a privileged moment it shall be when we hear the Lord tell us today: "Your faith has made you whole! Go in peace!" 

Let us never forget the great truth that we have an Empathising Lord who chose to be like us, who likes us and who longs to liken us to Himself. Let us be prepared to meet this Lord on the roads of our daily life!

முதிர்ச்சி நோக்கி பயணிக்க

அக்டோபர் 27, 2018: எபேசியர் 4: 7-16; லூக்கா 13: 1-9

தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருக்கும் கத்தோலிக்கருக்கும் கத்தோலிக்கரல்லாத கிறிஸ்தவருக்கும் இடையேயான சண்டைக்கும் சச்சரவுக்கும் தீனி போடக்கூடிய ஒரு பகுதி இன்றைய முதல் வாசகம்! ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து தந்திரமென்றும், சூழ்ச்சியென்றும், தவறுக்கு வழிநடத்தும் ஏமாற்று போதனை என்றும் தூற்றி கொண்டிருக்கும் சிறுபிள்ளைத்தனம் தொடர்ந்து வந்து கொண்டுதானே இருக்கிறது? ஆனால் இன்று நம்மை முதிர்ச்சியை நோக்கி பயணிக்க அழைக்கிறார் பவுலடிகளார். கிறிஸ்துவுக்கு உரிய நிறைவை நோக்கி வளர நம்மை அழைக்கிறார்.  கிறிஸ்துவுக்குரிய நிறைவு என்பது, உண்மையும் அன்புமே என்று நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது இன்றைய வார்த்தை. 

உண்மை என்பது இருப்பது... அதை யாராலும் கற்பனையிலும் தன் திறமையிலும் வளர்த்திட முடியாது, இருப்பதை மூடி மறைக்கவும் முடியாது. தாமாக உருவாக்கினால், எனது மனசாட்சியே எனக்கு அதை உணர்த்திவிடும்; உள்ளதை எவ்வளவு தான் மறைத்தாலும் அது இல்லாமல் போய்விடாது! நாம் உண்மையை உணர்ந்து ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியவர்களாய் வளர்வதே நலம். 

அன்பு என்பது கடவுளின் உருவம்... அந்த உருவிலே தான் நாம் படைக்கப்பட்டிருக்கிறோம், அந்த அன்பே நம்மை கடவுளின் பிள்ளைகளாக்குகிறது. அன்பே அடிப்படை உண்மை, எல்லா உண்மைக்கும் ஊற்று அதுவே. அன்பிலே வளர்வோம், அன்பிலே  முதிர்ச்சி அடைவோம். இறைவன் மீதான அன்பிலே, நம் சகோதர சகோதரிகள் மீதான அன்பினிலே வளர உண்மையான முயற்சியெடுப்போம். 

இன்னும் எத்தனை நாட்கள் தான் ஒருவரை ஒருவர் இழிவுபடுத்தி பேசிக்கொண்டு, இறைவனின் ஒரே உடலை துண்டு துண்டாக கூறுபோடப் போகிறோம்? இன்னும் எவ்வளவு காலம் தான் அடுத்தவரின் அழிவில் இன்பம் காண போகிறோம்? இன்னும் ஒருவரை ஒருவர் தீர்ப்பிட்டு, அடுத்தவர் வீழ்ந்தால் மகிழ்ச்சிகொண்டு, அடுத்தவரை பகைவராகவே கருதிக்கொண்டு  வாழ்வது சரியாகுமா? கிறிஸ்துவுக்கு உரியதாகுமா?  

வளருவோம்! முதிர்ச்சியை நோக்கி, கிறிஸ்துவின் நிறைவை நோக்கி, உண்மையை, அன்பை நோக்கி வளர்வோம், கணி தருவோம், இறைவனுக்குரியவர்களாவோம்!

Let us Grow Up!

Saturday, 29th week in Ordinary time

October 27, 2018: Ephesians 4: 7-16; Luke 13: 1-9

The first reading today would lend itself so well for an interdenominational war and a catholics-protestants feud, one calling the other a human trickery and deceptive scheming. Let us grow up dear friends! St. Paul challenges us to grow into the full stature of Christ and that is nothing but truth and love. 

Truth is what is - it is neither cooked up nor covered up! When something is imagined and feigned, it actually doesn't exist; and the one who has cooked it up knows it pretty well. He or she stands convicted by his or her own conscience! What is, is is. Even if it is covered up, it never ceases to exist. We better grow up to accept it.

Love is what God is - and that is where we come from and that is what we are made of. It is the ultimate of all truths. Let us grow in love, love for God, love for each other, a patient acceptance of each other and loving fellowship of brothers and sisters. 

How long would we go on calling each other names, breaking the Body of Christ into non negotiable bits and pieces? How long will we curse each other and rejoice in the fall of the other? How long will you judge each other and eagerly await, if not actively work for, the destruction of the other? If we go on like this, Jesus says that twice in the Gospel today: 'you will all perish!' 

It is high time we realise our call to grow up and bear fruit. God has given us enough and more chances. Let us equip ourselves, not with offences and defences, but with arms of love and feet of generosity. Let us prune our ego and till our arid hearts. Let us sow seeds of love and reap the fruit of brotherhood and sisterhood. 

Love is our identity and nothing else is: by this they will know that you are my disciples, by the love that you have for one another (Jn 13:35). There can be no worse scandal than a divided Church and of course, there can be no better proclamation of the Gospel than a loving and united community of faithful, who live together as brothers and sisters, one in the Lord and in the Spirit!

The sign of being ONE

Friday, 29th week in Ordinary Time

October 26, 2018: Ephesians 4:1-6; Luke 12: 54-59

Looking at the situation around filled so much with hatred and violence, vengeance and treachery, gruesome competition and heartless development... should we not easily decipher what our call is as people of God? If we add to the number of those who perpetrate such a situation or even if we remain silent without questioning their logic, we are 'hypocrites' as Jesus calls today! 

At times it is pathetic looking at some discussions in the social network fora like the Facebook for example. I am only reminded of the fact that we can arouse a person who is sleeping, but not the one who pretends to be sleeping! It is true: for most of the problems today, it is not that we do not have a solution; actually, we do not want to arrive at it. 

Jesus gives his piece of mind to the pharisees and scribes, because he finds in them the hypocrisy of not choosing things that were so obviously towards the right. Its like these people on the social networks who, in spite of knowing who is at fault, keep making a hue and cry about things that are just opposed to truth merely because of their allegiances! The problems in the world are due to the lack of oneness of vision that afflicts us... each one with a selfish agenda, or groups with unfounded prejudices, classes with insensitive urge for advancement, persons with inhuman tendencies of manipulation and exploitation...these are persons who could not care less about the golden rule. They have a set of rules for themselves and a completely different one for others. These are people filled with discrepancies and disparities, and will be the least likely to enter the Reign of God. Are we in any chance among those in that list? 

We are challenged to stand up to the situation and give the world a sign that we can be ONE, One people, One heart, One mind, One society, One humanity, One family...united by the ONE LORD. In our own simple ways we are called to bear witness to this fact, beginning from our interior mentality and the inner circle of the family.

ஒரே மனம் ஒரே இனமென ...

அக்டோபர் 26, 2018: எபேசியர் 4: 1-6; லூக்கா 12: 54-59

இன்றைய சூழலில் நாம் எங்கு பார்த்தாலும் போட்டியும் பொறாமையம், பழிவாங்கும் நோக்கும் குழி பறித்திடும் எண்ணமும் தான் அதிகமாய் காணப்படுகிறது. இத்தகைய உலகத்தில் இறைவனின் மக்கள் என்று தங்களையே அழைத்துக்கொள்வோரின் நிலைப்பாடும் வாழ்க்கை முறையும் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பது நாமறிந்ததே. இந்த உலகில் உள்ள பிரச்சனைகளோடு நாமும் ஒரு பிரச்சனையை சேர்த்து உருவாக்குபவர்களாகவோ, இருக்கும் பிரச்சனைகளுக்கும் நமக்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லாதது போல் செல்பவர்களாகவும் நாம் இருந்தோமெனில், 'வெளிவேடக்காரர்களே' என்று கிறிஸ்து சாடும் அந்த வார்த்தைகள் நமக்கும் சால பொருந்தும். 

சில நேரங்களில் முகநூல் போன்ற சமூக வலைத்தளங்களில் சில உரையாடல்களை காணும் போது, ஒரு சிலரின் வாக்குவாதங்கள் நமக்கு ஒரு கூற்றை மிக தெளிவாக உணர்த்துகிறது - நாம் உறங்குபவர்களை எழுப்பிவிடலாம், உறங்குவதை போல் நடிப்பவர்களை எழுப்பவே முடியாது. தங்களை சுற்றி நடப்பதற்கு காரணமும் அதன் தீர்வும் என்னவென்று மிகத்தெளிவாக தெரிந்தும், தங்களுக்கு பிடித்தவர்கள், "தங்கள் ஆட்கள்" என்ற சில காரணங்களால் இதை உணராதவாரே பேசிக்கொண்டு இருப்பார்கள்.

இன்று நற்செய்தியில் கிறிஸ்து பரிசேயர்களை வெகுவாய் கடிந்துகொள்கிறார், காரணம் அவர்கள் சரியானது எது என்று அத்தனை தெளிவாய் அறிந்திருந்தும் அதை தேர்ந்துகொள்ளாமல் இருந்தததே. நாம் மேல்கூறிய அந்த முகநூல் நண்பர்களை போல! இன்று உலகிலும் நம் நாடுகளிலும் நமது சமுதாயத்திலும் உள்ள பிரச்சனைகளில் பெரும்பான்மை, ஒற்றுமையின்மை என்ற கோணத்திலே காணும்போது நமக்கு இன்னும் தெளிவாய் விளங்கும். தன்னலமிக்க சிந்தனைகள், அடுத்தவரை குறித்த முற்சாய்வு எண்ணங்கள், முன்னேற்றம் என்ற ஒரு நிலைக்காக எதையும் யாரையும் தியாகம் செய்யும் மனநிலை, அடுத்தவரை ஏமாற்றவும் பயன்படுத்தவும் அவர்களிடமிருந்து முடிந்தவரை சுரண்டிடவும் தயாராக இருக்கும் இழிநிலை... இவை எல்லாமே வெளிவேடக்காரர்களின் அடையாளம் தான். தமக்கென்று ஒரு சட்டம் அடுத்தவருக்கோ வேறு சட்டம் என்று வேடமிட்டு வாழ்பவர்கள் இவர்கள். இறையாட்சியில் இவர்கள் நுழைவதென்பது எத்தனை அரிது. இவர்களை தீர்ப்பிடுவதற்கு முன், ஒருவேளை நானும் இந்த வரிசையில் இருக்கிறேனா என்று என்னையே நான் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும்.

விழித்துகொள்வோம், அழைப்பை உணர்வோம், ஒருமனப்படுவோம், ஒரு மக்களாய், ஒரே உள்ளம், ஒரே மனம், ஒரே இனம், ஒரே மனிதம், என்று ஒரே இறைவனால் இணைக்கப்பட்டவர்களாவோம்; இந்த உலகிற்கு அன்பினால் பாடம் புகட்டுவோம், சாட்சியமாவோம். நம் ஆழ்மன சிந்தனைகளிலிருந்து இந்த மாற்றத்தை தொடங்குவோம்.

இறைவனின் அன்பு: பற்றியெரிகிறது, பிரித்துக்காட்டுகிறது!

அக்டோபர் 25, 2018: எபேசியர் 3: 14-21; லூக்கா 12: 49-53

நாம் இறைவனின் பிள்ளைகள், அவரது மக்கள்! அன்பே உருவாய், அன்பிற்கெல்லாம் ஊற்றாய் இருக்கும் இறைவனின் உருவை தாங்கிட அவரால் தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள் நாம், அவரது அடையாளத்தை நம்மில் கொண்டு வாழ்பவர்கள்! தன் அன்பை கடவுள் நம் உள்ளத்திலே நிரம்ப செய்திருக்கிறார், நிறைவாய் பொழிந்திருக்கிறார். இந்த அன்பு நம் உள்ளத்திலே அவரது கொடையாகவும் அதே நேரத்தில் அவரது அடையாளமாகவும் பொழியப்பட்டுள்ளது என்பதை நாம் உணரவேண்டும். 

இறைவனின் ஆவி எனக்குள் வாழுகிறார் என்பதன் முதன்மையான அடையாளமே இந்த அன்பு தான். என்னை இறைவனின் பிள்ளையாக, கிறிஸ்துவின் சீடனாக சீடத்தியாக, தூய ஆவியின் ஆலயமாக பிரித்து காட்டுவதும் இந்த அன்பே! இரவையும் பகலையும் ஒளி பிரித்துக்காட்டுவது போல இறைவனுக்குரியவர்களையும் மற்றவர்களையும் பிரித்துக்காட்டுவது அன்பே. ஆகையால் தான் கிறிஸ்து இன்று பிரிவினையை குறித்து பேசுகிறார். போட்டியாலும் பொறாமையாலும் நாம் நம்மையே பிரித்துக்கொள்ளும் பிரிவினை அல்ல, மாறாக, அன்பினால், அன்பின் அடையாளத்தால் பிரித்து காட்டப்படும் உண்மையை குறித்து நம்மிடம் பேசுகிறார். 

இறைவனின் அன்பு உடையவர்கள், அந்த அன்பின்றி வாழ்பவர்கள் என்று நாம் பிரித்து காட்டப்படுகிறோம்! உண்மையிலேயே இறைவனின் மக்கள் இந்த அன்பை உடையவர்களாக அடையாளப்படுத்தப் படுவார்கள். இறைவனின் அன்பு எதையும் எதிர்பாராத அன்பு! திரும்ப கிடைக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்போ, இன்பம் அளிக்கும் என்ற ஆவலோ, எனக்கு நன்மையாய் அமையும் என்ற எண்ணமோ எதுவுமின்றி செய்யப்படுவதே உண்மை அன்பு! இந்த அன்பு, இறைவனின் இந்த அன்பு, நம்மில் இருந்துவிட்டால் நாம் மகிழ்ச்சியாய் இருப்போம் என்று தவறாக எண்ணிவிட கூடாது. ஏனெனில் இந்த அன்பு இருப்பவர்களாய்  நாம் இருக்கும் போது நாம் ஏமாற்றப்படுவோம், ஏளனப்படுத்தப்படுவோம், ஏறி மிதிக்கப்படுவோம்... இருப்பினும் நிலையாய் நிற்பவரே இறுதி வாகையை சூடுவர் (காண்க - யாகப்பர் 1:12). 

God's love: the fire and the division

Thursday, 29th week in Ordinary Time

Eph 3:14-21; Lk 12:49-53

We are children of one God, our Father and Mother, the Love sublime... the source of all love from whom we all receive our identity.  God has poured this love into our hearts both as a gift and a sign! 

Love is the sign of the presence of the Spirit, the Spirit who proceeds from the communion of the Father and the Son, the Spirit who marks us out to be the chosen children of God! Whether we accept it or not, whether we realise it or not, whether we respond to it or not, God's love surrounds us and burns for us!

Though this love is so unconditional, limitless and gratuitous, we cannot experience it unless we deliberately choose to and wholeheartedly wish to! This is the quality of love that the world has to learn today - while every one who claims to be loving someone seems to love for the sake of its returns, for some reason or the other, for one's own happiness in one way or the other. But God loves, without any expectation! We need to love God in return not because God needs our love, but unless we do that we cannot fully experience for ourselves the immense love of God. Once I truly experience this love, the gift turns into a sign, a mark of being filled with the Spirit, symbolised as fire by Jesus... the sign that we live for the Lord in union with each other not in competition with each other.  

The division arises out of this sign: those who possess and manifest this sign and those who do not - the sign of God's love, God's singular love, God's genuine love, God's love that unites us all into one Body, the children of God, the people of God. And let us not be deceived thinking, those who manifest this sign will prosper and glow. No, those who manifest this sign will be persecuted and taken for granted, insulted and thrown stone upon, but those who persevere till the end will receive the crown (see James 1:12).

மீட்பளிக்கும் ஊற்றுக்களை கண்டுகொள்வோம்

அக்டோபர் 24, 2018: எபேசியர் 3:2-12; லூக்கா 12:39-48

ஓரிரு வாரங்களுக்கு முன் பரவலாக்கப்பட்ட ஒரு காணொளியை காண நேர்ந்தது. காவி உடுத்திய எல்லாம் அறிந்த ஒரு மேதாவி அதிலே பேசிக்கொண்டிருந்தார், "இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக இயேசு இன்றைக்கு வருவார் நாளைக்கு வருவார் என்று பேசிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள், அவரோ வந்தப்பாடில்லை. அவர் வரமாட்டார். இயேசுவோ, முகமதுவோ, யகோவாவோ,  யாரும் வரப்போவதில்லை!" என்று ஏளனம் பேசிக் கொண்டிருந்தார். இவரை போன்ற அறிவு ஜீவிகளுக்கு எங்கே தெரியப்போகிறது, கிறிஸ்து எங்கிருந்தோ வர வேண்டிய அவசியம் இல்லை... அவர் இங்கு தான் நம் மத்தியிலே வாழ்ந்துக் கொண்டிருக்கிறார் என்று! எனினும் இவர்களை சொல்லி குற்றமில்லை, இவர்களுக்கு பாடம் எடுப்பவர்களே நம்மவர்கள் தானே! விவிலியத்தை மறைக்கப்பட்ட ரகசியங்கள் அடங்கிய மந்திர புத்தகம் போலவும், தங்கள் விரிவுரைகளெல்லாம் குறி சொல்லும் ஜோதிடங்கள் போலவும், ஜாலங்கள் காட்டிவரும் நம் சகோதர சகோதரிகள் தானே இதையெல்லாம் எடுத்து கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்! 

இது போன்றவர்களையே இன்று கிறிஸ்து சாடுகின்றார். இறுதி தீர்வை என்பது எப்போது, எப்படி வந்தால் உனக்கென்ன, உன் வாழ்வின் அழைப்பு என்னவென்று உனக்கு தெரியுமல்லவா? அதன்படி வாழ்வதை தவிர உனக்கு மீட்பளிக்க கூடியது எது? நேரமும் காலமும் அறிவது நமக்கு உரியது அன்று (திருத்தூதர் பணிகள் 1: 7), ஆனால் தூய ஆவியால் உந்தப்பட்டு, நமது வாழ்வில் இறைவன் நம்மிடமிருந்து என்ன எதிர்பார்க்கிறார் என்பதை உள்ளார உணர்ந்து அதன்படி வாழ்வதே மீட்புக்குரிய பாதையாகும். 

மீட்பளிக்கும் ஊற்று, வாழ்வளிக்கும் ஊற்று (யோவான் 7:37-39) நமக்குள்ளிருந்தல்லவா பிறப்பெடுக்கின்றன! நம்மை சரியான வழியில் வழிநடத்தும், நமக்குள்ளே உறையும் தூய ஆவியானவரே அது! நமக்குள் இருந்து நம்மை வழிநடத்தும் இந்த மீட்பின் ஊற்றுக்களை கண்டுகொள்வோம்! நிறைவு காண்போம்! 

Recognising the wells of Salvation

Wednesday, 29th Week in Ordinary time 

October 24, 2018: Ephesians 3: 2-12; Luke 12: 39-48

Jesus continues his instruction as to how we need to be prepared for that hour of reckoning at any point of time in our life. In fact Jesus is ridiculing all the funny discussions and calculations about when that hour will come - some self proclaimed eschatological quacks make much ado of the end and its timings and miss the entire point that Jesus is driving home here.  Picking the cue from them, there are those who speak as if they know everything under the sun, or even above it! 

Recently, I happened to waste my time on a video circulated of a saffron clad pantomath saying, "they have been claiming for the past 2000 years that Christ will come today and tomorrow, but he has not come! Neither Christ or Mohammad or Jehovah will ever come!" The simpleton just did not realise, Christ is here, right here living amidst us and he need not come from elsewhere! Christ is a mystery and no one can understand it; one can only experience or live that mystery!

So, do not look at the Second Coming as a day or as a moment when everything will come to a stand still and there will be an UFO coming down from the sky... give up on that crap! And thinking of the time and the hour and predicting it with such precisions... let us grow up, please! 

No matter when and where,  you know what to do and why to do it. Take care how you do it - not seeking human attention but going by merely God's approval. The wells of Salvation are within you! The Lord has placed God's word and God's law within you. You know it when it is right and you see it when it is wrong. You don't need an external apparatus for this recognition. The internal system of convictions and criteria that makes me draw inspiration and direction from within me... doing nothing but good, speaking nothing but good,  thinking nothing but good, no matter how unlikely the returns are, or what the consequences would be. These are the wells of salvation - we better begin to recognise them within us and live our life in grace! 

The Fear of Examinations ?!?

Tuesday, 29th week in Ordinary time

October 23, 2018: Eph 2:12-22; Lk 12: 35-38

All of us have had, or have still, a fear of examinations! And the usual remedy proposed by teachers is, learn your subjects on a daily basis, revise your classes everyday and when the exams come you will be better prepared. The point is, examinations are not something for which we need to prepare, they are just an end of a process of learning. At times when we do not have the right study attitudes, the exams become a separate entity and a great hurdle to be crossed and not merely a formality to be undergone. Now, that was not for a Study-skill session...but to bring out the crux of today's message.

Yesterday we reflected upon the free and precious gift of life that we have been presented with by the Lord. Today, the Word reminds us of another gift and that is, our Identity! The Lord has chosen us and given us an identity that is entirely a grace: the identity of being the people of God, of being the offsprings of God, of being God's beloved children. 

When we are conscious of the identity that we possess as children of God, on a daily basis and conduct our affairs accordingly, we would not need to prepare, or be afraid of, or fret about what is called the judgment moment! In fact every choice that we make is a judgement we bring on ourselves... whether it is monitored or not; when I know that I am a child of God, that I am a son or daughter of God and I live, believe and behave worthy of that identity, why should I fear and what should I fear? 

It is like the Master who was asked as he was having his cup of tea, 'what would you do, if the world ends this moment?' The Master said: "I will continue having my tea." Yes... live on... live everyday... live to the full... live your identity and you shall have fear of no examination whatsoever! 

சிறுபிள்ளைகளின் தேர்வு பயம்

அக்டோபர் 23, 2018: எபேசியர் 2:12-22; லூக்கா 12: 35-38

நம்மில் அனைவருமே ஏதோ ஒரு காலகட்டத்தில் அல்லது இப்போதும் கூட தேர்வை கண்டு அஞ்சுவதுண்டு. படிக்கும் பிள்ளைகள் மட்டுமல்ல, வேறு நிலைகளிலும் கூட தேர்வு என்றால் ஒருவிதமான கலக்கம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. தேர்வு பயம் போக்க ஆசிரியர்கள் தவறாமல் கூறும் தலையாய வழிகள் - அன்றாட பாடங்களை அன்றன்று படித்து முடிப்பது; ஒவ்வொரு நாளும் அன்றைய வகுப்பை குறித்து மறு ஆய்வு செய்து கொள்வது; இவ்வாறு செய்தால் தேர்வு வரும்போது அந்த நபர் ஏற்கனவே தயாராக இருக்கமுடியும் என்பதே! தேர்வு என்பது கற்கும் கல்வியின் முடிவிலே நாம் கற்றுக்கொண்டவற்றை சீர்தூக்கி பார்க்கவே தவிர, அதற்காக மட்டுமே ஆண்டு முழுவதும் நாம் தயாரித்துக்கொண்டு இருப்பதாய் எண்ணிவிட கூடாது. தேர்வை மட்டுமே முன்னிறுத்தி நடக்கும் ஒரு தயாரிப்பு உண்மையான கல்வியாக முடியாது. தேர்வுகளை மையப்படுத்தி அல்ல அன்றாடம் கற்கும் பாடங்களை மையப்படுத்தியே கல்வி அமைய வேண்டும். இங்கு ஏதோ படிக்கும் திறன் குறித்த வகுப்பு எடுப்பதாக நினைத்துவிட வேண்டாம். இன்றைய இறைவார்த்தையும் இதையொட்டியே இன்று பேசுகிறது. 

தேர்வு பயம் போலவே பலரை இறுதி தீர்வு பயமும் ஆட்கொண்டுவிடுகிறது. அதை நாம் எப்படி எதிர்கொள்வது?

நேற்று வாழ்வு என்னும் கொடையை குறித்து சிந்தித்தோம், இன்று மற்றொரு சிறப்பான கொடையை குறித்து சிந்திக்க அழைக்க படுகிறோம்... நமது அடையாளம்! ஆம் வாழ்வு என்னும் கொடையை நாம் கேட்காமலே நமக்கு வாரிவழங்கியுள்ள இறைவன், நமக்கென ஒரு அடையாளத்தையும் கொடையாய் தந்துள்ளார். அவரது உருவையும் சாயலையும் தாங்கியவர்களாய், அவரது மக்கள், அவரது பிள்ளைகள், அவரது மகன், மகள் என்ற அடையாளத்தை நாம் பெற்றிருக்கிறோம். இந்த அடையாளம் நம் மனதில் ஆழமாய் பதிந்திருந்தால், ஒவ்வொரு நாளும் இதற்கு தகுதி உள்ளபடி வாழ நாம் முனைப்பாய் இருந்தால், நமது அன்றாட வாழ்வின் செயல்கள் முடிவுகள் அனைத்தையும் இந்த அடையாளத்திற்கு தகுதியுள்ளவைகளாய் நான் தெளிந்து தேர்ந்தால், நான் ஏன் இறுதி தீர்வை கண்டு அஞ்ச வேண்டும்?

நான் ஒவ்வொரு நாளும் மேற்கொள்ளும் எனது முடிவுகள் எனது தேர்வுகள் ஒவ்வொன்றையும் எனது அடையாளத்தை மனதில் நிறுத்தி நான் மேற்கொண்டேன் என்றால், எனது சொல்லும் செயலும், வாழ்வும் வாக்கும், உள்ளமும் உறவுகளும் எனது அடையாளத்திற்கு ஏற்ப இருந்தது என்றால், நான் இறப்பை குறித்தோ, இறுதி தீர்வை குறித்தோ எந்த கவலையும் கொள்ள வேண்டியதில்லை.

ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நிமிடமும், ஒவ்வொரு நொடியும் இறைவனின் அன்புமிக்க பிள்ளைகள் என்ற நமது அடையாளத்திலிருந்து தவறிவிடாமல் நாம் வாழும்போது... தேர்வோ தீர்வோ, எதைக்கண்டும் நாம் அஞ்சவேண்டாம்!

நாளையை எண்ணி இந்த நாளை வீணடிக்கும் நாம்

திருத்தந்தை புனித இரண்டாம் ஜான் பால் - நினைவு 

அக்டோபர் 22, 2018: எபேசியர் 2:1-10; லூக்கா 12: 13-21

வாழ்வு என்பது ஒரு கொடை, நான் கேட்காமலேயே அதற்காக உழைக்காமலேயே நமக்கு கிடைத்த ஒரு கொடை. இந்த வாழ்வு முழுமையாக முதிர்ச்சியோடு வாழப்பட வேண்டிய ஒன்று என்பது நாமறிந்ததே. ஆனால் இன்றைய சமூக போக்கை நாம் உற்று நோக்கினால் அங்கு நாளைய வாழ்வு எப்படி அமைய போகிறது என்ற கவலையிலேயே பல இன்றுகள் கடந்துவிடுவதை நாம் காண்கின்றோம்!  பலமுறை யூதன் முதலாய் ஒரு நல்ல இடத்தையோ காட்சியையோ காணும் போது அதை புகைபடமெடுத்து நாளைய நினைவுக்கு சேகரிப்பதில் நாம் காட்டும் கவனத்தை அன்று, அங்கு, அந்த நேரத்தின் மகிமையை, அழகை உள்வாங்கவோ முழுமையாய் உணர்ந்திடவோ நாம் காட்ட மறந்துவிடுகிறோம். நாளையை பற்றி கவலை பிற்காலத்தை பற்றிய பயம் பல வேளைகளில் நம் மனதில் ஆழமாய் இடம் பிடித்து உள்ள தருணத்தின் பொருளை உணராமல் தவறவிட செய்கிறது. 

ஒருமுறை ஒரு குடும்பத்தின் இரண்டு சிறுபிள்ளைகளை சந்தித்தபோது, சிறியவன் மிக மகிழ்ச்சியாகவும் பெரியவன் சற்று சோகமாகவும் இருந்ததை கவனித்தேன்... ஏன் என்று கேட்டபோது அவர்கள் சொன்ன காரணம் ஒன்று தான். அடுத்த மூன்று நாட்கள் விடுமுறை என்பதால் மகிழ்ச்சி  என்றான் சிறியவன். மூன்று நாட்கள் கழித்து பள்ளி சென்றால் தனக்கு தேர்வு என்பதால் வருத்தம் என்றான் பெரியவன். நமக்கு ஏற்படும் சில ஏமாற்றங்கள், கடினமான சூழல்கள் என்று ஒரு சிலவற்றால் இருக்கக்கூடிய பல நல்ல அனுபவங்களை நாம் முற்றிலும் விணடித்துவிடுகிறோம் அல்லவா! 

நாம் கடவுளின் கையிலிருந்து இந்த வாழ்வை கொடையாய் பெற்றிருக்கிறோம், அதை முழுதுமாய் வாழ அழைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் என்பதை நாம் உண்மையிலே உணர்ந்தோமென்றால் நாளையை பற்றிய கவலைகளோ, நடக்காதது பற்றிய வருத்தங்களோ சற்று விலகி நின்று, இன்று, இந்த தருணம் ஆகியவற்றின் பொருளை நாம் புரிந்துகொள்ள இயலும். இன்று நாம் நினைவுகூரும் திருத்தந்தை இரண்டாம் ஜான் பால் உண்மையிலே ஒரு தற்காலத்திற்குரிய புனிதராவார். நமது சூழலும் அவரது சூழலும் அவ்வளவு வேறுபட்டது அல்ல. அத்தனை கட்டுப்பாடுகள், ஒடுக்குமுறைகள் நடுவே வளர்ந்தவர் அவர். ஆனால் ஒருபொழுதும் தன் நேர்மறை சிந்தனைகளை இழக்காமல், மக்களை அன்பு செய்வதிலும், சிறப்பாக இளம்சமுதாயத்தை அன்பு செய்வதிலும், இறைவனிடம் மக்களை ஈர்ப்பதிலும் தன வாழ்க்கையை முழுமையாய் அர்ப்பணித்தார். தன வாழ்வின் இறுதி நாட்களில் அவர் பட்ட துன்பங்களையெல்லாம் எப்படிப்பட்ட மனதிடத்தோடு எதிர்கொண்டார் என்பதை நம்மில் பலர் கண்கூடாக கண்டிருக்கிறோம் அன்றோ! 

இறுதியாய் விஞ்சி நிற்பது ஒரே வினா தான்: அன்பிலே இன்னும் ஆழப்பட நாம் தயாரா? இன்னும் அதிகமாக அடுத்தவருக்காக சிந்திக்க நாம் தயாரா? இன்னும் இரக்கமுள்ளவர்களாக  வளர நாம் தயாரா? இன்னும் நம் உண்மை இயல்பை உணர்ந்தவர்களாய் வாழ நாம் தயாரா? இன்னும் அதிகமாய் கடவுளுக்கு நெருங்கி வர நாம் தயாரா!

Living the tomorrows at the cost of today

The Word and the Saint: Remembering Pope St. John Paul II

Monday, 29th week in Ordinary time
October 22, 2018: Ephesians 2:1-10; Luke 12: 13-21

The life that we have is a gift, a gratuitous gift that the Lord gives us to live! Yes, life is to be lived, lived to the full knowing well that it has been given free, absolutely free.

The tendency today is to fend so much for tomorrow, that today is totally sacrificed. People seem to be so busy photographing the present moment for memory, that they fail to live the present in its entirety. There is so much of worries about the future that we in fact are all the time living our tomorrows at the cost of today. 

I remember a funny incident where I met two boys, one happy and the other sad, but both for the same reason. The first was happy because he had three days of holidays from school; the second was sad because after three days they have to go back to school! People concentrate so much on the difficulties they have or they might have, forgetting the loads of joy that is left unattended. 

Life is given to us to live, and not to worry. If only we are convinced that we belong to God, our worries about tomorrow will be mellowed down, to allow us live our present to the full. If today we are called to render an account of our life, would we be able to say we have lived it fully? We remember today Pope St. John Paul II, a modern saint in all measures... his sanctity consisted in his love for people, specially the youth, in his capacity to draw people to God, to the Church and to holiness, in his total dedication to live his life to the full despite the conditions of control and aggression that stood around. The way he lived through his suffering the last years of his Papacy, we were many of us witnesses to it! 

The question in the final analysis is, amidst all the concerns and possible worries of life, can I become more loving?  Can I become more caring? Can I become more merciful?   Can I become more faith filled?  Can I become more human?  Can I become more godly?

LIVING THE MISSION OF HOPE

Mission Sunday 2018 - 29th Sunday in Ordinary Time 

21st October: Is 53: 10-11; Heb 4: 14-16; Mk 10: 35-45

May your love be upon us O Lord, as we place all our hope on you, we say in response to the Word this Sunday. Hope is a typically Christian value that we are filled in abundance with, when we develop a true relationship with Christ the Risen Lord. The basis of hope is faith, faith is nothing but this relationship we just referred to - a relationship that is born in recognising the Lord who communicates and responding in the way that the Lord wants me to. When this relationship goes strong, whatever comes my way, I shall not be moved or shaken or disturbed or distressed! Nothing will ever perturb me! Because, Hope says things may go wrong for a while, struggles, temptations, troubles and difficulties might come your way, but do not lose heart - for God alone is everlasting! The final word belongs always to God, to no one or nothing else! At times this becomes too difficult to understand or practice, because the world teaches us things that are diametrically opposed to these values. In fact the call to hope is actually a call to unlearn these fallacies of the world today.

Celebrating the Mission Sunday today, we are called to take to heart that we are missionaries sent into this world to hold out hope to every person on earth. Holding out hope is not an easy task... it needs a tough unlearning of  certain fallacies that the world teaches its beings ceaselessly! Unlearning these first of all within oneself and then witnessing before the others is the mission that we are called to live today. Let us not reduce the Mission Sunday to some monetary contribution we make, or things we collect or some help rendered somewhere! It is our life. We are called to live our mission of hope, the mission of unlearning and helping others to unlearn the following fallacies so widespread in the world of today. 

Fallacy 1: Life is all about happiness and pleasure

Fun, thrill, chill, freaking out, just do it... these are considered watchwords for today's generation. At times we justify everything with a statement, 'is it not to be happy after all that we do all that we do here on earth?' No! Life is not merely about happiness and pleasure. There are difficulties, there are struggles, there are sufferings that come our way and they are not just part of our life, but crucial parts of learning in life. Hence hope-filled personnel are those who are able to see beyond getting stuck to happiness and pleasure; there are various other values in life that Christ gives us and invites us to see!

Fallacy 2: I should be totally in control of my life

Planning ahead, programming things, forecasts and foretelling techniques: what are these but signs of desperate desire to be in control of things, of life and of everything that happens there in. But in spite of all these, there are times when we are caught so unaware and unprepared. Yes, life is not totally under our control but that does not mean we are at the mercy of chance! God is in control and the more we realise this, the more wise and mature we become. A hope filled person will never lose his or her cool before unexpected turns of life, because he or she knows for certain wherever life takes us, God is there with us and nothing happens without God's knowledge!

Fallacy 3: Progress is striving to dominate everyone around

In the name of success, development and progress, what the world today teaches us is that we have to look at everyone around as a competition, a threat, someone whom we have to trample upon in order to make our way! The world is getting filled with more and more insensitivity, cruelty and inhumanity. Hope filled persons shall be counter witnesses to this situation, placing persons before things, relationships before comfort, love before success and peace before progress. They are around not to be served, but to serve; not to succeed but to live meaningfully; not to climb high but to live deep. 

These might seem difficult, at times even absurd! But this is what Christ lived. He has been in every situation that we find ourselves in and he has lived a life as a perfect example of how we should. Let us look up to Christ our Hope, and stand firm in the way of life that he has taught us! Let us be hope filled persons, and fill the world with hope today, here and now!

ஒருமனப்பாடும் அர்ப்பணிப்பும்

அக்டோபர் 20, 2018: எபேசியர் 1:15-23; லூக்கா 12: 8-12

இன்றைய வார்த்தை நம்மை தந்தை, மகன், தூய ஆவியார் என்னும் நமது நம்பிக்கையின் முழுமுதல் உண்மையாம் மூவொரு இறைவனின் முன் நிறுத்துகிறது! பவுலடிகளாரும் சரி நற்செய்தியில் கிறிஸ்துவும் சரி நமக்கு மூவொரு இறைவனின் உண்மையையும் அவர் நமக்கு தரும் சவாலையும் முன் நிறுத்துகிறார்கள். மூவொரு இறைவனின் இலக்கணமாம் ஒருமனப்பாடும் அவரது இயல்பாம் அர்ப்பணிப்பும் நமக்கு சவாலாக தரப்படுகின்றன.

இன்று உலகளாவிய திருச்சபையை, அதாவது இறைவனின் மக்களை, காணும்போது ஒருவிதமான வருத்தம் நம் மனதை தழுவி கொள்கிறது. எத்தனை எத்தனை பிரச்சனைகள், பிரிவினைகள் பூசல்கள் குழப்பங்கள்... காரணம் என்ன? எல்லாமே இறைசித்ததை ஒட்டியதா? இறையரசை முன்னிறுத்தியதா? இறைவனின் மேலான மகிமையை பற்றியதா? இந்த சூழலில் தான் இன்றைய வார்த்தை நம்மை ஒருமனபாட்டிற்கு அழைக்கிறது. இது வெறும் எதிராளிகளுக்கு பயந்து ஒட்டி வாழும் வெற்று ஒற்றுமையல்ல, கூட்டுசதியும் அல்ல. ஆனால் இறையரசு என்னும் ஒரே மையத்தை, இறையாட்சி என்னும் ஒரே இலக்கை ஒன்றித்து காண்பதால் ஏற்படுகின்ற ஒருமனப்பாடு... ஒரே மனதும் ஒரே சிந்தனையும் கொண்ட மக்களாய் உருவாகும் அன்பின் நிலை! இந்த நிலையே இறையரசாகும், இறையாட்சியாகும். 

பல நேரங்களில் இது வெறும் வாய்ப்பேச்சாகவே இருந்து விடுகிறது, இதுவே பெரும் வேதனை! இறையரசு என்பது வெறும் பேச்சால் நிகழ்வதல்ல, கூட்டங்கள் மாநாடுகளால் உருவாவதல்ல... உண்மையான அர்பணிப்பால் உருவாகிறது, முழுமையான அர்பணிப்பால் மட்டுமே மலர்கிறது. துன்பங்கள், துயரங்கள், இழப்புக்கள், இடர்கள் என எதையும் பொருட்படுத்தாது அடுத்தவர் நலன், பொது நலன், மானுடம் முழுதின் நல்வாழ்வு, அண்டம் அனைத்தின் அக்கறை என்று நாம் சிந்திக்கும் போதே அர்ப்பணம் தோன்றுகிறது. இறையரசை நாம் நிறுவ நினைத்தால் இவற்றிற்கு ஒருமனதாய் நமது தேர்வை வெளிப்படுத்த வேண்டும். இதுவே அர்ப்பணம். 

ஒருமனபாட்டிலும் உண்மை அர்ப்பணத்திலும் வளர முயல்வோம், இறையரசை நம் மத்தியிலே நிறுவி வாழ்வோம்!

Communion and Commitment: Father, Son and the Spirit

Saturday, 28th week in Ordinary time

October 20, 2018: Ephesians 1: 15-23; Luke 12: 8-12

The Word today presents to us the three dimensions of our faith: the three Persons of the Trinity, Father, Son and the Holy Spirit. What is presented by them together is a wonderful lesson for the situation today: loving communion and mutual commitment. 

Looking at the Church, the people of God world over today, there is so much discord! Why? Is it purely the Reign of God that we are concerned with? This is where the Word invites us to communion - not a sticking together for survival nor a compromise for the sake of pseudo peace! Communion is the oneness of heart and mind, singleness of vision and unity of purpose. In a world so varied and statuses so diverse, only thing that can give us such a communion is the Reign-vision. A vision that goes beyond any claims of authority, power, domination or pride, towards establishing the wellness of all, the entire humanity and the whole universe. This is communion and when it is achieved, the Reign is here.

At times we feel there is so much of talk but it remains merely as talks - there is no concrete commitment that is expressed. The Reign of God cannot be built by big talks! It has to be translated into concrete and mutual commitment of all those who are united in the one Lord. Owning up the call from God and standing up for the Reign is something that can never be replaced by the best of speeches or homilies, or grandest of celebrations and festivals, or greatest of structures put up! It comes from the change of heart, the change from where comes a 'Yes' that pertains to all that God wants from me. It is not merely criticism that changes a situation but a sacrificing commitment towards the others and the over all well-being of the brothers and sisters.

Let us take the lesson to our heart: grow in our communion with each other and our commitment to God's Reign on earth.

கடவுளின் உரிமையின் முத்திரை

அக்டோபர் 19, 2018: எபேசியர் 1:11-14; லூக்கா 12: 1-7

சில நேரங்களில் நான் சிலரை கண்டு வியந்தது உண்டு... இவர்கள் உண்மையிலேயே மகிழ்ச்சியாய் இருக்க வேண்டுமென விரும்புகிறார்களா இல்லையா என்று! மகிழ்ச்சியாயிருக்க காரணமும் வழியும் ஆயிரம் இருக்க, தவறாக செல்லும் ஓரிரு காரணங்கங்களை மட்டும் பிடித்து கொண்டு தங்கள் வாழ்வையும் தங்களை சுற்றி இருப்போர் வாழ்வையும் நரகமாக்கி அதிலேயே இருந்துவிட எண்ணும் இவர்களது போக்கு உண்மையிலேயே வியப்பும் வருத்தமும் தரக்கூடியது! உண்மையில் நான் கடவுளின் மகனாய் மகளாய் இருந்தால், எனக்குள் இருக்கும் இந்த மனநிலையை நான் முதலில் களைய வேண்டும். 

கிறிஸ்து இன்று கூறும் அச்சமற்ற மனநிலை என்பது இதை சார்ந்ததே. அஞ்சாதீர்கள், அஞ்சாதீர்கள் என்று திரும்ப திரும்ப கூறும் கிறிஸ்துவின் மனதை புரிந்து கொள்ள முயற்சிப்போம்... உண்மையான நிலைபாடுகளும், சரியான சிந்தனையும், நேர்மறையான வாழ்வியல் முறையும் இருந்துவிட்டால் நாம் யாரையும் எதையும் குறித்து அஞ்ச வேண்டும் என்ற அவசியமே இல்லை. நான் கடவுளுக்கு சொந்தமானவன், கடவுள் எனக்கென ஒரு திட்டத்தை வைத்துள்ளார், அதை நான் அறிவேன், படி படியாய் அதை எனக்கு உணர்த்தியும் வருகின்றார், அவரது வழிகளில் நான் நடக்கும் போது எந்த இருளும் என்னை மேற்கொள்ளாது, எந்த இழிநிலையும் எனக்கு வந்து விடாது ஏனெனில் அவரே எனக்கு கேடயமும் பலமுமாய் இருக்கிறார், அவரே என்னை காக்கின்றார், ஏனெனில் நான் அவருக்கே சொந்தமானவன், சொந்தமானவள் - இதுவே உண்மை, இந்த உண்மையே நம்மை விடுதலையாகும்!

இந்த உண்மையை நமக்கு விளங்கச்செய்பவர் தூய ஆவியானவரே... அவரே இறைவன் என் மீது கொண்டுள்ள உரிமையின் முத்திரை ஆவார், என்கிறார் பவுலடிகளார். இந்த தூய ஆவியார் என் உள்ளத்திலே பொழியப்பட்டுள்ளார், குடிகொண்டுள்ளார், தொடர்ந்து என்னை வழி நடத்துகின்றார். அவரது உரிமையின் முத்திரையை நான் உணர்கின்றேனா, அதற்கு கட்டுப்பட்டு வாழ்கின்றேனா... அவ்வாறு வாழ்ந்தால் எனக்குள்ளிருக்கும் மகிழ்ச்சியை யாராலும் எந்நேரத்திலும் எடுத்துவிட முடியாது!